Competition to marry

Hoofdstuk 1.

Als ik mijn ogen open, kijk ik recht naar een kleine kroonluchter. Het is de derde dag sinds ik hier ben, en nog steeds voelt het ongemakkelijk. Met mijn kamergenoot, Alice, gaat het gelukkig goed, we kunnen het prima met elkaar vinden. Mij was verteld dat de competitie zelf een week of twee zou duren, dus genoeg tijd om de prins en de anderen te leren kennen. Hoewel ik nog geen glimp heb gezien van die prins. Ik weet eigenlijk niet eens hoe hij eruit ziet. Wat voor kleur haar zou hij hebben? Zou hij extreem gespierd zijn? Of zou hij wel gespierd, maar niet té zijn? Heel veel vragen komen er steeds in mij op als ik aan hem denk. Ik stelde gewoon een jongeman, een beetje gespierd, donkerbruine haren, en groter dan mij.

'Alle dames moeten nu naar de kantine komen' klinkt er door de luidspreker. 'Er is iemand die jullie graag wilt ontmoeten...' Ik sta op. Eindelijk eens een keer wat anders. Volgens mij hebben we tot nu toe nog niets gedaan. Ik kleed me om, een simpel shirtje met korte mouwen en een zwarte spijkerbroek vind ik voldoende. Zo speciaal zal die gast toch niet zijn? Er was al iemand als 'gast' geweest, het was de burgemeester van de stad waar we verblijven. Dus zo speciaal zal deze dan ook niet zijn. Hoewel ik wel wat onzekerder word als ik zie dat alle andere meisjes die met mij door de gangen lopen, helemaal opgedoft waren, en hun mooiste jurken hadden aangetrokken. Maar ik kan me niet meer snel omkleden. Anders kom ik te laat. 'Elise, waarom heb je dat aan?' vraagt iemand achter me. Het is Felicia, een meisje die het duidelijk goed doet qua kleding, omdat bijna alle meisjes jaloers op haar kleding en stijl zijn. Bijna alle meisjes.

We komen aan in de kantine. Ik heb nog een plekje in de tweede rij van vooraan kunnen claimen. Om mij heen zie ik alle meisjes in hun mooiste baljurken plaatsnemen. Vreemd, heb ik soms gemist dat ik zulke kleren aan moest, toen werd omgeroepen dat we hierheen moesten? Nou ja, laat ook maar. Het is nu toch te laat. Als iedereen zit, is het heel druk. Iedereen is enthousiast aan het kletsen. 'Zou het nu eindelijk die prins zijn?' hoorde ik iemand zeggen. Ook hoorde ik: 'Waarom zou je zulke kleren dragen? Het is wel de prins hoor, die ze misschien tegenkomt hier.' Ik durf te wedden dat dat om mij ging. Het kon me eigenlijk ook niets meer schelen.

Eindelijk komt er iemand voor de microfoon.

########
Halloo, mensen!!!
EINDELIJK mijn eerste hoofdstuk staat online! Een beetje kort, maar ik kreeg zojuist ideeën over wat ik hiermee kan doem, dus het blijft zeker niet hierbij!
Dankjulliewel voor het lezen, tot het volgende hoofdstuk!