He's the one (Shawn Mendes Dutch)

hoofdstuk 10

Ik word huilend wakker. Ik heb weer eens over Shawn gedroomd. Ik weet nu pas hoeveel hij voor mij betekent. Ik wil de droom zo snel mogelijk vergeten. Dus ik stap uit bed. Het is half 7 in de ochtend. En moet om 8 uur op school zijn. Ik ga douchen. En droog mijn haar en föhn het. Ik doe mijn haar als Ariana Grande het ook altijd draagt. En doe een boyfriend broek aan. En een hempje met een vest erover. Ik doe wat eyeliner op. En wat mascara. Ik ren maar beneden. En me ouders zijn zoals altijd weer eens niet thuis. Ik eet een appel. En ga naar school

"ANOUK!" Roept iemand. Ik herken de stem. "HIER!" Ik weet dat het Shawn is. Dus ik negeer hem. Hij rent naar me toe en grijpt me arm. "Laat me los Shawn." Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik durf hem niet aan te kijken. En me haar zit voor me gezicht. Dus hij kan niet zien dat ik huil. "Luister nou gewoon maar me." "Ik moet naar de les." Ik ruk me los en loop naar me kluis. Manou en Cameron staan daar. En ik geef ze een knuffel. Ze vroegen niet wat er was. En daar was ik blij om. Ik heb geen zin om het uit te leggen. Ik ga naar de klas en ga zitten aan een tafel. Manou komt naast me zitten. Ze weet wel een beetje wat er is gebeurd en geeft me een knuffel en feluisterd in me oor "Het is okee, vergeef het hem. Hij heeft zoveel spijt. Hij appt me om de minuut hoe hij het kan goed maken." Ik knik.

De bel ging eindelijk en was vrij. Ik liep maar me kluis. En daar stonden wat jongens. Ze zagen er niet echt vertouwelijk uit. Maar ik negeerde ze gewoon. Diep van binnen hoopte ik nu dat Shawn bij me was. Een van de jongens roept wat. "Hé meisje! Ja hier ja." Ik probeerde hem te negeren. Want ik wou niet nog meer problemen."Hé slet!" Roept er één. Alle jongens beginnen te lachen. Ze komen op me af te lopen. Ik weet niet wat ik moet doen. Voor dat ik het weet heeft 1 jongen mij vast. "Laat me los!" Schreeuw ik. "Oeh ze heeft een grote bek vind je ook niet?" Zegt 1 van de jongens. Ze staan met z'n drieën om me heen. "Ja inderdaad." Zegt een jongen met blond haar. 1 van de jongens slaat me. De pijn giert door me lichaam heen. Ik probeer hem terug te slaan. Maar voor dat ik het weet word ik in mijn buik geslagen. Ik lig op de grond. "Waarom... doen jullie dit?" Kreun ik van de pijn. Ze zeggen niks en lachen alleen maar. Ik krijg een trap in me gezicht. En alles word zwart. Ik voel niks meer. Waarom moet ik zoveel problemen hebben? Ik heb niks gedaan. Shawn gaat door me gedachte. "Dit is allemaal jouwn schuld!" Roept hij. Ik probeer te schreeuwen. Maar het lukt niet. Dan komt me moeder, Manou en Cameron te voor schijn. Ze moeten allemaal lachen. Tot dat Shawn weer terug komt. En roept mijn naam "Anouk! Hé! Luister naar me." Ik word wakker. En iemand slaat zachtjes op mijn wang. Het beeld is wazig. Tot dat het scherps steld. Het is Shawn. Hij heeft knalrode ogen. Va het huilen denk ik. "Omg je leeft nog!" Zegt hij huilend. En geeft me een knuffel. "Auw" zeg ik kreunend. "Oh sorry" zegt hij. Ik knuffel hem terug. Ik heb dit echt gemist. Om Shawn weer vast te houden. En te knuffelen. Zijn heerlijke geur te ruiken. "Sorry Shawn dat ik je niet vergeefde! I'm so sorry!" Zeg ik huilend. "Ssstt... het is okee Anouk. Het was mijn schuld" Ik besef nu pas dat ik bij hem thuis ben. En op zijn bed lig. "Ik heb gezien wat die vuile hufters bij je deden. Ze sloegen je zo hard. Ik was te laat Anouk....." zegt hij snikkend. "Je was al buiten bewusteloos. Toen ik het zag heb ik ze allemaal geslagen." Ik heb je mee genomen in mijn auto. En je hier naar mijn huis gebracht." "Dankje Shawn, voor alles. Ik kan niet zonder je!" Hij kust me op mijn voorhoofd. En de pijn gaat al een beetje weg. Ik heb mezelf nog niet eens bekeken in de spiegel. Ik loop voorzichtig naar de spiegel. En zie dat ik een blauw oog heb. Overal bloed op me gezicht. Een bloedneus. Maar geen diepe wonden. Ik moet huilen. En Shawn drukt me tegen zich aan. Hij zingt zachtjes een liedje in mijn oor. "Ik zie er niet uit Shawn." "Ik vind je nog steeds mooi Anouk. Jij bent altijd perfect voor mij." Ik begin te blozen en lach. "Me ouders kunnen me echt niet zo zien. Ik kan echt niet naar huis. Ik weet zelfs niet eens waarom ik geslagen werd door die jongens." "Je kan wel bij mij slapen vanavond" stelt Shawn voor. Ik app mijn moeder dat ik bij Manou slaap. Want ik heb nu geen zin om uit te leggen dat het weer soort van goed is tussen mij en Shawn. "Weten je ouders wel dat ik hier ben?" Vraag ik. "Ja tuurlijk" zegt Shawn blij. "Ik haal even een parasetemol voor je." Hij komt weer aan lopen met 2 pilletjes en een glaasje water. Ik neem het in. En ben gaan slapen. Ik had genoeg van deze dag.