He's the one (Shawn Mendes Dutch)

hoofdstuk 11

Ik sta in een grote zaal. Met banken. Heel veel banken. Ik staar naar een hele grote deur. Ik draai me om. Het is een groot raam. Ik kijk naar buiten. Het ziet er mooi uit. Er zijn bomen, water, bloemen de zon schijnt. Ineens zie ik dat er iets naast me staat. Een kist. En niet zomaar een kist. Het is een doodskist. Ik schrok ervan.

Er speelt muziek af. Ik staar naar de kist. En er zitten allemaal bloemen op. Ik weet niet wie er in de kist zit. Maar moet huilen. Het muziek dat afspeelt word ik zo verdrietig van. Er komen ineens allemaal mensen uit de hele grote deur lopen. Ze gaan allemaal op de banken zitten. En sommigen huilen. Ik zie me moeder erbij lopen. En praat tegen haar "he mam, wat us dit allemaal? Waar ben ik?" Ik stel haar zoveel vragen. Maar ze loopt gewoon door. En door. En door. En ze gaat op een bankje zitten. Alle mensen zijn al gaan zitten. En ik sta er nu alleen nog. In die enorme zaal. "Hé!" Zeg ik. Niemand reageert. Ik kijk om me heen. Waarom kan niemand mij zien? Ik kijk nu een wat beter naar de mensen. Ik zie mijn vader, me moeder, Shawn en zijn ouders, Manou, Cameron. Eigenlijk iedereen die ik ken. Ze moeten allemaal huilen. Wat is dit wel niet?

Ik loop weer naar de kist. En er staat ineens een foto lijst erop. Ik kan het niet goed zien. Dus ik pak het lijstje. Als ik erop kijk kan ik niet meer goed na denken. En word duizelig. Ik begin te huilen. En val op mijn knieën. En leg mijn hoofd in mijn handen. En schreeuw "Nee! Dit kan niet waar zijn. Stop! Dit is gewoon weer zo'n stomme droom. Stoooop!"

Iemand raakt me aan. Ik hoor mezelf schreeuwen. En ga snel recht op zitten. Het licht is aan. En Shawn zit naast me. "Hé het is okee. Je had een nare droom denk ik." Zegt Shawn. Ik moet huilen. Shawn knuffelt me. "Ssstt... wat is er gebeurt?" "Ik... ik.... ik was op een crematie van..." het lukt me niet om verder te praten. "Van wie?" Vraagt Shawn. "Van... Mijzelf." Shawn weet niet wat hij moet zeggen. Dus knuffelt me gewoon. "Het is okee. Ik ben bij je. Er zal niks met je gebeuren." Zegt Shawn gerust stellend. "Ga maar weer lekker slapen." Ik knik en doe wat hij zei.

Ik word wakker. Ik kijk op de klok en het is half 11. "Omg" feluister ik zacht. Ik wil uit bed springen. Maar dan pakt iemand me bij de arm. "En wat ben jij van plan?" Zegt Shawn. "Uhm misschien moet ik ook nog naar school?" "Vandaag niet. Ik heb je ziek gemeld. Ik heb iets leuks geregelt voor ons. Alleen voor ons." Ik zucht. "En wat als ik dat niet wil?" Shawn grijnst, "dan heb je pech." Volgens mij denkt hij dat ik een grapje maak. Maar ik meen het sirieus. Ik heb misschien wel bij hem geslapen. En gezegt dat het me spijt. Dat ik het hem niet vergeefde. Maar ik weet niet of ik weer een relatie aan kan. Shasn ziet dat ik wat aan het denken ben. "Wat is er?" Vraagt hij onzeker. "Ik weet niet Shawn. Of 'wij' nog wel samen kunnen." Ik kijk naar de grond. "Waarom niet?" "Ik heb even denktijd nodig Shawn. Ik hou van je echt! Maar ik denk dat we even een break nodig hebben." Zeg ik. "Maar je zegt dat je van me houd. Waarom wil je dan niks meer met me?" "Ik heb hier nu geen zin okee?"

Ik loop naar de badkamer. En schrik van mezelf. Ik was vergeten dat ik een blauw oog had. Ik heb hier nog ergens make up liggen. Dus dat doe ik op. Je kunt nu niet meer zien dat ik een blauw oog heb. En kijk tevreden in de spiegel. Ik loop weer naar Shawn's slaapkamer. En zie dat Shawn zijn kleren al aan heeft getrokken. Ik trek ook gewone kleren aan. "Ik ga naar huis." "Nee. Jij gaat met mij mee." Shawn pakt me bij mijn arm. En sleurt me mee. Niet op een gemene manier ofzo. Gewoon heel zachtjes en lief. Ik bedoel ik hou echt van hem. Maar ik wil ook zien of hij ook van mij houd. En niet die Camila ofzo. Het is allemaal haar schuld. Van die nachtmerries. En Shawn en mijn relatie.

Hij doet de deur open. En zet me in de auto. Ik kan gelukkig wel gewoon zelf lopen. Het valt mee hoeveel pijn ik heb. Gelukkig. Shawn stapt ook in de auto. "Zo" zucht hij. "Anouk wil je me alsjeblieft vertrouwen." "Hoe kan ik jou nog vertrouwen." Zeg ik verluisterend. "Alsjeblieft" zegt hij terwijl hij zijn hand op de mijne legt. Het voelt goed maar ik trek hem weg. Waar zal hij me heen brengen?

Me ouders denken waarschijnlijk dat ik naar school ben. Maar hun denken nooit aan mij. Ze laten me altijd alleen. Maar ja. Je raakt er wel aan gewent. En soms is het eigenlijk best wel chill.

Ik denk weer aan Shawn. En wat hij heeft gedaan met Camila. Ik wil hem vragen wat hem bezielde. En waarom hij dat deed. Ineens word ik boos. Zonder dat ik erover na denk zeg ik het gewoon. "Wat bezielde je wel niet om die slet Camila wel niet te zoenen?!" Ik schrik van mezelf. Maar kijk Shawn gewoon boos aan. Ik zie aan Shawn zijn gezicht dat hij er ook van schrikt. "Sorry" zeg ik zacht. "Geeft niet. Ik verdien het. Ik ben een ongeloofelijke lul geweest. Ik had niet een slechtere vriendje kunnen zijn." Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij echt veel spijt heeft. Ik heb aan de eene kant wel medelijde met hem. Maar aan de andere kant ook niet. Maar misschien moet ik er niet zo'n drama om maken. Hij had haar alleen gezoend. En niet met haar naar bed gegaan. Nou ja misschien ook wel? Nee zou mag ik niet over Shawn denken. "Shawn, je moet beloven dat je nooit meer zoiets doet oké?" "Nee ik zal het nooit meer doen! Ik beloof het. Ik heb er zoveel spijt van." Hij legt dit keer weer zijn hand op mijn hand. Dit keer pak ik zijn hand vast.

Hou ik nu echt van hem. Of is het gewoon omdat ik medelijde met hem heb. Dat ik zo boos heb gedaan? Ik hoef niet eens medelijde te hebben. Want hij heeft het allemaal zelf veroorzaakt. Ik word gek van mijn eigen gedachte. En ik sluit mijn ogen. En luister naar Shawn die zachtjes met de liedjes op de radio aan het meezingen is.

---------
Dankje wel voor het lezen van mijn boek. De laatste tijd word het echt veel gelezen. Thank you so much! Veel liefs, Anouk x