Η Ανυπακοη

Κεφαλαιο 1

Τον βρήκα κάτω αναίσθητο. Του είπα, του είπα να μην το κάνει. Του το είπα όταν ήρθε να με πάρει, του είπα ότι με τα χάπια δεν έχω πρόβλημα αλλά ως εκεί δεν το προχωρώ πιο πολύ. Αχ μακάρι να με άκουγε, ποτέ του δεν με άκουσε για τίποτα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα σχολείο, πάνε δύο χρόνια από τότε! Όλα είναι θολά. <<Μυρτώ, Μυρτώ! Ξύπνα. Μυρτώ σου μιλάω! >> Και τότε ξύπνησα η Αλίκη ήταν από πάνω μου και προσπαθούσε να με σηκώσει απ’ το πάτωμα Γαμώτο, πάλι αυτές οι άθλιες παραίσθησις Πρέπει να βρω τον Αχιλλέα να του πω να μην το κάνει, να τον προειδοποιήσω, μήπως και με ακούσει τουλάχιστον αυτή τη φορά. << Αλίκη πάμε. >>,
<< Που πάμε Μυρτώ μου; >>,

<< Πάμε να βρούμε τον Αχχιλέα>> είπα σχεδόν τρέχοντας

<< Επιτέλους φτάσαμε. >> είπε η Αλίκη και όντως είχαμε φτάσει στη λέσχη. Χτυπώ την πόρτα

<< Σύνθημα. >> ακούγεται μια γυναικεία φωνή από μέσα.
<< Ανυπακοή >> απαντώ, η βαριά σιδερένια πόρτα άνοιξε με ‘να τρίξιμο. Μέσα μια ομίχλη από καπνούς, ένα πλήθος από ενήλικους και ανήλικους να καπνίζουν, άνθρωποι που ζουν στον δικό τους κόσμο που δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω τους, αχ πόσο μου άρεσε και εμένα αυτή η αίσθηση, << Μυρτώ, πού πάμε τώρα; >> με διέκοψε από τις σκέψεις μου η Αλίκη,
<< Εεε, δεξιά στον διάρδρομο. >> είπα και προχωρήσαμε στον σκοτεινό διάδρομο της παλιάς αποθήκης. Περπατήσαμε μπροστά από κάτι μικρά δωμάτια, που παλιά πρέπει να ήταν χώροι αποθήκευσης μα τώρα τα έχουν “δανειστεί” για να κάνουν τα αίσχη τους, φτάνουμε στο τελευταίο δωμάτιο. Χτυπάμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα.

Ο Αχιλλέας ανοίγει μια κούτα που υποτίθεται ότι είχε ποτήρια, βγάζει ένα σακουλάκι, το ανοίγει, παίρνει ένα κομμάτι  τσιγαρόχαρτο, βαζει μεσα μια άσπρη σκόνη , παίρνει ένα σπίρτο το ανάβει και το καπνίζει, όλο αυτό, σε χρόνο ρεκόρ.

<< Γειά Αχιλέα. >> λέει η Αλίκη

<< Γειά >> απάντησε ο Αχχιλέας και άφησε μια μεγάλη δοση καπνού, κάνοντας την Αλίκη που είναι άμαθη στα ναρκωτικά να βήξει έντονα. Τότε εγώ κοκκίνισα από θυμό,

<< Αχιλλέα, πήρα μια απόφαση και θα την τηρήσω. Δεν θα ξαναπάρω ναρκωτικα!!!>> το είπα πολύ δυνατά μήπως και το πιστέψω και εγώ η ίδια.

<< Καλά, καλά μην μας φας! >> λέει σχεδόν έκπληκτος από την απάντησή μου. Γυρνώ προς την Αλίκη και βλέπω πως είναι έτοιμη να λιποθυμήσει απ’ τον καπνό, την αρπάζω και βγαίνουνε από το δωμάτιο. Από την βιασύνη μου να φύγουμε κουτουλώ, στην κυριολεξία, πάνω σε μια κοπέλα.
<< Συγνώμη >>,  λέω,