Η Ανυπακοη

Part 3

Η ανυπακοή

Μέρος 3

<< Τι είπες; >> , << Αλίκη! Τι έκανα; Οοο έλα τώρα. Αλίκη!!! >>, << Γαμώτο σου! >> είπα και έφυγα προς το σπίτι του Αχιλλέα με γρήγορο βήμα στο δρόμο σκεφτόμουνα την όλη φάση με την Αλίκη, εντάξει ίσως είμαι λίγο φορτική και ίσως λίγο αγενής κάποιες φορές αλλά ποτέ σε υπερβολική μορφή. Αυτά σκεφτόμουν όταν έφτασα έξω από την ξύλινη, βαριά πόρτα του σπιτιού του Αχιλλέα δεν ήταν πολύ μεγάλο, ίσως ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα μεγαλύτερο από το δικό μου η εσωτερική διακόσμηση ήταν σε γενικές γραμμές ωραία, σχετικά με τα δικά μου γούστα, ούτε πολύ κλασικό, ούτε πολύ μοντέρνο μέτρια πράγματα. Το πυκνό δάσος γύρω του του δίνει μια ιδιαίτερη σοβαρότητα. Την ώρα που συλλογιζόμουν αυτά είχα ήδη χτυπήσει το κουδούνι, συγχρόνως κοίταξα το ρολόι μου ήταν μεσάνυχτα.  Πέρασε ένα λεπτό χωρίς ανταπόκριση από μέσα, έτσι ξαναχτύπησα αλλά τίποτα << Μα τι διάολο; Γιατί δεν ανοίγει αφού βλέπω φώτα μέσα; >>, ψιθύρισα μιλώντας μόνη μου, ξαφνικά άκουσα μια κραυγή πόνου, ένα λυγμό που σιγά σιγά πνιγόταν από έναν άλλο περίεργο ήχο σαν μουγκρητό προσπαθώ να κοιτάξω από το παράθυρο, (για την ακρίβεια κρέμομαι από το παράθυρο αλλά τέλος πάντων ) το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι κάτι να κινείται και μια απίστευτη ακαταστασία, εντάξει δεν λέω ότι ο Αχιλλέας είναι ο πιο τακτικός άνθρωπος του κόσμου αλλά εδώ μέσα είναι λες και έγινε πάλη. Εκεί που κρεμόμουν από το παράθυρο έπεσα κάνοντας ένα μεγάλο μπαμ μέσα στο κήπο του Αχιλλέα. Σηκώθηκα σιγά σιγά και πήγα να πάρω τη θέση μου στο παράθυρο όμως από την άλλη πλευρά είχε πάρει τη θέση της θέας μου ένα τριγωνικά, τριχωτό κεφάλι με δύο σχιστά μελί μάτια που έλαμπαν στο χρυσαφί φως της πανσελήνου, η καυτή ανάσα του θάμπωνε το λεπτό τζάμι που μας χώριζε και η ματωμένης του γλώσσα έγλειφε τα εξίσου ματωμένα κοφτερά δόντια του.

Γειά σας
Έβαλα και σήμερα κεφάλαιο γιατί το χθεσινό ήταν πολύ μικρο
Αρχίζουμε και μπαίνουμε στο θέμα της ιστορίας
Ελπίζω να σας αρεσει
Σας ευχαριστώ πολύ που με στηρίζεται και σχολιάζετε την ιστορία
Μυρτώ