No Game No Life

Rozdział 1

7:10

Jak co dzień, budzi mnie ten koszmarny dźwięk. Dźwięk, który oznacza rozpoczęcie kolejnego, identycznego dnia.

7:45

Jestem już gotowa do wyprawy do piekła. Idę na podwórko, gdzie czeka mama w czarnym, wysokim Nissanie.

7:55

Jestem już u bram piekieł. Wchodzę do środka. Po korytarzach biegają niedorozwinięte chochliki, ciągnące się za ogony. Starsze trantiputle podbiegaja do wolnych zwierciadeł, by rozkoszować się widokiem swoich dusz. Stare gargulce pilnują bram by nikt nie wyszedł ani nie wszedł. Diabły zaczynają schodzić się po listy grzeszników bo wiedzą, że zaraz dzwon zadzwoni, a każdy uda się do jednego z wielu pokoi cierpień i bólu. Tak. Tak widzę szkołę.

8:00

Matematyka- jedyna lekcja, która przynosi ukojenie mojej duszy. Licząc zapominam o wszystkim co (nie) dzieje się w moim nudnym życiu.
Od kiedy jestem w liceum nie mam żadnych znajomych. Nie umiem zagadać do nikogo. Nawet jeśli, nie umiem podtrzymać konwersacji.

15:35

Powrót do domu zaczynam 15 minutową wyprawą na najbliższy przystanek autobusowy. Następnie czeka mnie pół godziny żmudnej jazdy.

19:00

Po odrobieniu lekcji zawsze siadam przed komputer.
Tu czuję się sobą. Nie muszę być sztucznie miła dla innych. Jestem anonimowa. Całą złość, radość i inne emocje wylewam w gry. Od dziecka lubiłam oglądać jak mój tata gra w najróżniejsze gry. Począwszy od Heroes III kończąc na Sniper'ach. Uwielbiałam to. Gdy trochę podrosłam, sama zaczęłam grać. Heroes III, The Sims... Ostatnio jestem na etapie CS:GO. Nie jestem w to najgorsza. Mam niezłą rangę. Jedynym minusem jest to, że gram sama. Nie całkowicie bo mam ludzi z drużyny, ale ich nigdy nie znałam i nie poznam. Zazwyczaj mam ,,szczęście" i trafiam na ruskie dzieci. Nie przeszkadza mi to. Wolę to, niż sztuczne ,,kontakty międzyludzkie", od których podobno coraz bardziej się izoluje.

0:00

Codziennie przekonuję się do tego, że dobrze robię. Wolę gonić za pasją niż falszywymi ludźmi, którzy i tak prędzej czy później się odwrócą.