Bir uçurumun kenarındayım... Rüzgâr esiyor... Ayaklarımın yarısı uçurumun dışında, rüzgâr düşmemi istermiş gibi vücudumu sallıyor. Yükseklikten korkuyorum. Hem de çok... Aşağı bakıyorum, insanlar var. Tanımadığım insanlar... Kollarını açmış kucaklarına düşmemi istercesine gülerek bekleyen insanlar... Niyetleri belli; beni istiyorlar. Aşağı düşersem, bir daha çıkamamaktan korkuyorum. Dibe çökmekten ve çaresizlikten... Onlar gibi olmaktan ya da olamayıp dışlanmaktan. Zihnimin içerisindeki çelişkiler, daha çok korkmama sebep oluyor... Korkuyorum... Daha da korkuyorum. Ağlamamak için dirensem de gözlerim beni dinlemiyor. Süzülen tek damla gözyaşımı yakaladıklarını hissediyorum. Aşağıdan acı dolu bir bağırış. Gözyaşlarım, öyle bir yakıyor ki birini, hissediyorum güçlü olduğumu. Ciğerlerim patlarcasına derin bir nefes alıyorum. Aldığım nefes o kadar güçlü ki, ayaklarım yerden kesiliveriyor bir anda. Uçurumun tam kenarındayım şimdi. Aşağıya bakıyorum, hepsi aynı ama ben... Ben farklıyım. O kadar güçlü ve sonsuz hissediyorum ki; parlıyorum bir anda. Işığım gözlerini yakıyor. Onlar, çaresizlikle yere çökmüş olacakları bekliyorlar. Onlara; onlar gibi davranacağımı, kötülük yapacağımı sanıyorlar. Ama ben onlar gibi değilim.
Uçurumun kenarından dönüyorum. Bir adım geriye atarak, olacakları izlemeye başlıyorum... Ayağa kalktıklarını hissedebiliyorum. Şimdi onlar korkuyor... Ben, yukarıda onlar ise; hak ettiği yerde en dipte olduklarını anladıkları an koca bir karanlığa dönüşüyorlar.
Ben, farklı değilim onlar sıradan. Ben, ezik değilim onlar kendilerini güçlü sanıyorlar. Biz, kilolu değiliz onlar bizi öyle nitelendiriyor. Biz inanılmaz derece de zayıf ta değiliz onlar bizi öyle görüyor. Siz onların gördüğü gibi değil, olduğunuz gibisiniz.
Unutmayın! Mükemmelsiniz.
Tüm sıradanlıkların içerisindeki sıra dışı hayatıma hoş geldiniz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
M'ARS ( KİTAP OLDU )
Humorİnsanlar hep mi böyleydi? Yoksa kendi hatalarını örtmek için mi böyle davranmayı mı tercih ediyorlar? Bakalım M'ars da işler nasıl yürüyor?
