Συνεχίζω να διαβάζω το ημερολόγιο μου και αρχίζω να θυμάμαι την μέρα που τον γνώρισα, τις μέρες που περνούσαμε στο σχολείο, κάθε φορά που τον κοίταζα στην τάξη, ακόμα και τις μέρες που τον παρατηρούσα να κάθεται μόνος του και να τρώει τα pancakes του σε κάθε διάλλειμα...
Οι σκέψεις μου διαλύονται σαν σύννεφο όταν ακούω το κουδούνι της πόρτας χτυπά ανήσυχα.
Ηταν ο John, φαινόταν ανήσυχος και άρχισε να λέει γρήγορα και μπερδεμένα πολλές σκόρπιες λέξεις χωρίς να καταλαβαίνω κουβέντα.
Λίγες λέξεις κατάλαβα μόνο. Sherlock, νοσοκομείο, άρρωστος.
Πάγωσα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να πάθει κάτι. Οχι αυτός. Αμέσως άρπαξα την τσάντα και το παλτό μου και έτρεξα μέχρι το Bart's. Εψαχνα σαν χαμένη μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου το σωστό δωμάτιο. 703. Μπαίνω μέσα και τον βλέπω ξαπλωμένο και χλωμό.
- Υπερβολική δόση πάλι. Είπε ο Microft καθώς έμπαινε στο δωμάτιο.
Ξαφνικά έχασα τον έλεγχο του εαυτού μου και ξέσπασα σε κλάμματα πάνω από το εξασθενημένο κορμί του.
-Θα γίνει καλά. Πρόσθεσε ο John και ακουμπώντας τον όμο μου προσπάθησε να με παρηγορήσει.
Το χέρι του Sherlock άρχισε να κατευθύνεται προς το πρόσωπό μου, σκουπίζοντας ένα δάκρυ. Σάστισα.
-Molly, γιατί κλαις;
-Τίποτα κάτι θυμήθηκα. Είσαι καλά, πως νιώθεις;
-Ειμαι μια χαρά.
Υστέρα ο Microft και ο John φεύγουν και μας αφήνουν μόνους μας. Ο Sherlock προσπάθησε κάτι να πει ψελλίζοντας.
- Molly εγώ...
- καταλαβαίνω, μην κουράζεσαι... Πες μου, γιατί κανείς βλακείες, υποσχέθηκες οτι θα ξεκόψεις.
- Είμαι καλά σου λέω.
- Sherlock, δεν είσαι καλά, όταν νομίζεις ότι δεν είναι κανείς εκεί για να το δει, είμαι εγώ, εγώ ξέρω πότε είσαι καλά και πότε όχι και ξέρω ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει όταν το θέλεις.
- Μπορείς εσύ όμως.
-Εγώ δεν μετράω...
YOU ARE READING
The One Who Counts
RomanceΠάντα θα υπάρχουν άτομα δίπλα μας στα οποία θα νοιάζονται για μας όμως εμείς ποτέ δεν θα το βλέπουμε οσο φανερό κι αν είναι αυτό. Ατομα που νομίζουμε είναι φίλοι μας, αλλά νιώθουν παραπάνω αισθήματα από ότι ένας απλός φίλος και ποτέ δεν βρίσκου...
