The One Who Counts

Το αγόρι με τα πράσσινα μάτια

Αθήνα,  1 Σεπτεμβρίου 2007

Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα ήταν μια πολύ κουραστική μέρα. Ξύπνησα το πρωί,  έφαγα το πρωινό μου και σηκώθηκα να κάνω τις δουλειές που μου είχε πει η μαμά να κάνω πριν φυγει για την δουλειά. Δουλεύει πολύ τώρα τελευταία για να φροντίσει εμένα και τον αδερφό μου, μίας και ο μπαμπάς είναι στον ουρανό.
Αυτό που είναι παράξενο είναι οτί,  όταν τελείωσα με το σκούπισμα στο δωμάτιο μου,  άκουσα πολλές ξένες φωνές έξω απο το σπίτι μας,  κοίταξα στο παράθυρο και είδα ένα φορτωμένο αμάξι με μια οικογένεια να μπαίνει στο ξενοίκιαστο σπίτι απέναντι μας.
Κατεβαίνω να δω τους καινούριους μας γείτονες και μια γυναίκα (λογικά η μαμά της οικογένειας), με χερετάει και με ρωτάει αν μένω εδώ γύρω.
- Με λένε Molly,  μένω απέναντι με την μαμά και τον αδερφό μου και θα είμαστε οι καινούριοι σας γείτονες!  Θέλετε να σας βοηθήσω με τα πράγματα;
Ρώτησα, και περίμενα μια θετική απάντηση.
Αμέσως βγαίνει άπο το αυτοκίνητο αυτός. Ηταν ένα αγόρι στην ηλικία μου περίπου,  με κάστανα μαλλιά και μπούκλες να στολίζουν το αγγελικό του πρόσωπο. Με κοίταξε,  και χωρίς να δώσει σημασία περπάτησε μπροστά μου και μπήκε στο σπίτι. Είχα αρκετό χρόνο για να προσέξω τα μάτια του, αυτό το πράσινο χρώμα που μέχρι και τα ομορφότερα σμαράγδια θα ζήλευαν,  βρισκόταν πάνω του.
Δεν είπα λέξη και έφυγα τρέχοντας πρός το σπίτι. Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά για να παω στο δωμάτιο μου,  ακούω το κουδούνι να χτυπάει. Ανοίγω και βλεπω το παιδί με τα πράσινα μάτια.
-Σου έπεσε αυτό.
Και μου δίνει την κονκάρδα που κρατούσε.
-Ω,  σε ευχαριστώ. Ξέρεις είναι η αγαπημένη μου. Με λένε Molly.
-Προσπάθησε να μην χάνεις τα πράγματα σου.
Είπε και άρχισε να απομακρύνεται με αργά βήματα από το σπίτι μου.
- Δεν μου είπες το όνομα σου! 
Του φώναξα,  αλλά δεν φάνηκε να άκουσε.
Για εμένα θα είναι το αγόρι με τα πράσινα μάτια.
Δεν φάνηκε να με συμπάθησε αν κρίνω από τον τρόπο που μου μιλούσε,  σκέφτηκα.
Καληνύχτα ημερολόγιο μου.
Καληνύχτα αγόρι με τα πράσινα μάτια!