The One Who Counts

Συγκατοίκιση

Καθώς φτάσαμε στο πανεπιστήμιο και ο Greg Lestrad άρχισε να μας ξεναγεί, άρχισε να μας λέει με κάποια ανησυχία...
-Δυστυχώς δεν βρήκαμε παραπάνω απο έναν ελεύθερο κοιτώνα,  οπότε φοβάμαι ότι θα πρέπει να μείνετε στο ίδιο διαμέρισμα μέχρι να βολευτείτε κάπου αλλού...
Αρχισα να σκέφτομαι διαφορά καθώς προσπαθούσα να κρύψω το χαμόγελο μου. Παρατήρησα τον Sherlock,  και είδα το βλέμμα του να σκοτεινιάζει και μια αμηχανία να σχηματίζεται στο γοητευτικό του πρόσωπο. Ισως δεν ήθελε να μείνει μαζί μου,  ίσως ένιωθε άβολα να μένει κάτω απο την ίδια στέγη με μια γυναίκα που δεν διατηρούσε σχέση. Αραγε, είχε ποτέ του σχέση;
-εεμ,  υποθέτω δεν θα είναι πρόβλημα αυτό, έτσι και αλλιώς σε έναν μήνα θα μοιραστώ κάποιο διαμέρισμα με τον John. Ελπίζω να μην ροχαλίζετε δεσποινίς Hooper.
Πρόσθεσε ο Sherlock και αμέσως με ξαναβύθισε στις σκέψεις.
Δεσποινίς Hooper;  Δεν με εχει πει ποτέ έτσι,  σίγουρα δεν του άρεσε η ιδέα της συγκατοίκησης τελικά.
-Ούτε από εμένα υπάρχει πρόβλημα,  κανένα απολύτως. Θα είμαι διακριτική και θα σου φτιάχνω και τον πρωινό σου καφέ ή το τσάι σου. Κάνω και καλά μπισκοτάκια.
Του είπα,  προσπαθώντας να σπάσω τον πάγο ανάμεσα μας...
O Lestrad έφυγε και μας άφησε να τακτοποιηθούμε με την ησυχία μας. Για αρκετή ώρα, δεν ακουγόταν η φωνή κανενός παρά μόνο οι ανάσες μας...
-Molly,  θα ήθελες να πάμε για....
-Φαγητό; τον διέκοψα.
-...συμπληρωματική έρευνα στην Yard?
-Ναι, αμέ.  Συμπλήρωσα και προσπάθησα να κρύψω την αμηχανία μου. Χαζή, τι πας και λές;
Και ξανά η νεκρική σιγή που έσπαγε την μοναξιά μας με τον δικό της τρόπο άρχισε να καλύπτει κάθε τοίχο και γωνία του κρύου διαμερίσματος μας...
Πήρα πρωτοβουλία να μιλήσω και να τον διακόψω από ότι έκανε στο δίπλα δωμάτιο λέγοντας,
- Μπρορείς να πάρεις την μεγάλη κρεβατοκάμαρα αν θέλεις...
-Μα δεν έχει και άλλη.
-Θα κοιμηθώ εγώ στον καναπέ,  εξάλλου γίνεται ένα πολύ βολικό κρεβάτι αν το ανοίξεις και βάλεις δυο μαξιλάρια.
-Τι άντρας θα είμουν αν άφηνα μια κυρία να κοιμηθεί στο σαλόνι;
Μου είπε κάπως αδιάφορα και συμφωνήσαμε να κοιμηθώ εγώ στο πίσω δωμάτιο.
Είμουν αρκετά κουρασμένη και αποφάσισα να πίσω για ύπνο.
Οταν ξύπνησα, είδα το σπίτι άδειο. Αναρωτήθηκα που να πήγε...
Εφτιαξα μια κούπα τσάι και περίμενα να γυρίσει.
Καθώς ακούω τα κλειδιά της πόρτας, βλέπω τον Sherlock κατσούφη,  σηκώνομαι να τον ρωτήσω τι έγινε και με διακόπτει λέγοντας:
-Molly, μην μιλήσεις και κανε ησυχία,  θέλω να παω στο παλάτι του μυαλού μου και είναι επείγον!
Φώναξε και εγώ μη θέλοντας να τον εκνευριστώ έγινα καπνός φεύγοντας από το δωμάτιο.

Ισως αυτό είναι η αρχή μιας ενδιαφέρουσας ιστορίας...Και της αξίζει ένα καλό τέλος, η ευτυχία του.