Bekledikçe umudu azalıyordu kadının.Etrafındaki herkes yeter kendini bitirdiğin,vazgeç artık diyordu ama vazgeçemiyordu.İlk defa birini sevmişti,ilk defa sevgiyi hissetmişti.Her defasında adamın bakışları geliyordu aklına.Bir daha kimse bana öyle bakamaz diyordu.''Bir daha kimsede onun gözlerinde gördüklerimi göremem,onun yanında hissettiğim gücü,güveni hissedemem.''Ağlamakla geçiyordu kadının geceleri.Her defasında ağlarken uyuyakalıyordu.Acıları rüyalarında da yalnız bırakmıyordu,yine ağlayarak uyanıyordu.Gülmeyi artık iyice unutmuştu.Aldığı nefesin hiçbir anlamı yoktu artık kadın için.Adamı geri kazanmak istiyordu,çabalamak istiyordu ama elinden bütün gün adamı düşünmekten başka bir şey gelmiyordu.Soruyordu kendi kendine kadın acılarım bir gün bitecek mi ,merak ediyordu sevmenin sonu var mı diye.Sonu yokmuş gibiydi kadın için.Şehri terk etmeyi düşündü,yapamadı.Yakınında olduğunu bilmek bile kadını mutlu ederken adamı geride bırakıp da gidemedi.Oysa adam onu çoktan geride bırakmıştı.Ne yaptığını,kiminle olduğunu bilmese de yakınında bir yerlerde varlığını hissettiği adam rahatlatıyordu onu.Kadın çok çaresiz durumdaydı.Vazgeçmesi gerektiğine karar verdi ama adamın hala onu sevdiğini düşünürken vazgeçemezdi.Bu düşüncesini yıkmaya karar verdi.Son kez adamı görmeliydi.Eğer adamın gözlerinde en ufak bir sevgi belirtisi görürse sımsıkı tutacaktı sevgisini,bir daha bırakmamak,aynı hataları yapmamak üzere.Bu düşünceyle adamı aramaya karar verdi.Sonra yapamadı.Biliyordu ki adamın sesini duyduğunda konuşamayacaktı bu yüzden mesaj atmaya karar verdi''Sende görmem gereken bir şey var ''...
