Psychoza (HunHan)

#7 (KONIEC)

~Chen~

Siedziałem z Xiuminem na krzesłach przed salą gdzie leżał ten Sehun. Śmialiśmy się z nich. Przeżywali taką "wielką miłość" wielka miłość to ja i Xiu... ~ Kurwa, jak ja go kocham!~ Nagle podszedł do nas ten mały.
- Wiadomo już coś?- stwierdziłem ,że sobie z niego zażartuję. Przecież Xiumin nie strzelił tak ,żeby zabić Sehuna. On żył, robili mu tyko badania.
-Oczywiście- odpowiedziałem z wielkim uśmiechem.
- a co dokładnie?- biedaczek był wystraszony i bardzo przejęty. Szkoda ,że nie mam serca i ani trochę mi go nie jest żal. Moje serce już dawno zabrał Xiumin. Nie mam czasu na współczucie.
- To proste. On nie żyję.- Ale się uśmiałem z Xiu. Jelonek zaczął beczeć jak dziecko i wybiegł ze szpitala. ~zabawny idiota~

~Luhan~

~Nie, to nie możliwe! Nie! ~ biegłem. Nie wiedziałem gdzie. Po prostu, przed siebie.
-Nie!- krzyczałem, płakałem, trząsłem się, nie mogłem się opanować. ~już wiem. Skoro on jest już daleko, to dlaczego ja też nie mogę tam być? Być z nim daleko stąd? Idealnie!~ poszedłem do pierwszej lepszej apteki i wziąłem 10 opakowań leków nasennych bez recepty. Udałem się do lasu. Tak żeby mnie nie znaleźli. Żebym mógł odejść w spokoju, wraz z Sehunem. Usiadłem pod drzewem i po kolei łykałem wszystkie tabletki. Gdy połknąłem już wszystkie, odblokowałem telefon i po raz ostatni ujrzałem zdjęcia Sehuna.
-Kocham Cię. Już zaraz będziemy razem. Daleko stąd. Obiecuję. Wszystko będzie dobrze...-

~Sehun~

Obudziłem się w szpitalu na łóżku. Przy mnie stał lekarz i parę pielęgniarek.
- No proszę, wstało się?- powiedział spokojnym głosem lekarz. ~gdzie Luhan? Co z nim? Czy mu też coś zrobili?~
- kiedy stąd wyjdę?
- jeszcze dziś.
- mogę włączyć telewizor?- uznałem ,że to dobry moment żeby trochę odpocząć. Chociaż i tak cały czas martwiłem się o Luhana.
- Jasne.- Lekarz podał mi pilot ,a sam wyszedł z sali zostawiając mnie samego z telewizorem. Włączyłem go na jedynej stacji, która działała. ~ ah... te koreańskie szpitale~ akurat były wiadomości. Nigdy ich nie lubiłem. Ale dobra "przemęcze się".
- znaleziono ciało 24 latka imieniem Luhan. Zwłoki były umieszczone pod drzewem w miejscowym lesie obok szpitala *****. Śmierć wystąpiła przez przedawkowanie leków nasennych. Niech spoczywa w pokoju.- odezwał się głos reporterki ,a na ekranie pojawiło się zdjęcie mojego Lu. ~Nie, to nie on! Na pewno nie on!~ Wyłączyłem telewizor. Próbując sobie wmówić, że to nie prawda. Po paru minutach, pojawił się lekarz.
- Może pan już iść się wypisać.- wstałem, podziękowałem i wyszedłem. Na korytarzu siedzieli Xiumin i Chen. Podszedłem do nich.
- Gdzie Luhan?
- Nie oglądałeś telewizji? Był bogaty ,więc już ma grób. Pewnie już w nim jest.- powiedział Chen lekko się śmiejąc. ~Co? Nie! To nie tak! Nie!~ wyszedłem ze szpitala i poszedłem na cmentarz. ~ Oni wszyscy na pewno kłamią!~ Moim oczom ukazał się grób pod dużym drzewem, na którym było wyryte :
"Tu spoczywa Luhan **** lat 24
/niech spoczywa w pokoju/"
Po moich policzkach zaczęły lać się łzy. Byłem sparaliżowany. Nie mogłem nic zrobić, nic powiedzieć, po prostu nic. Po jakimś czasie, kiedy już odzyskałem władzę we własnym ciele. Upadłem na kolana ,przed grobem ukochanego i zacząłem szlochać i krzyczeć.
- Kochany Lu. Nie opuszczę Cię obiecuję.- wstałem i bez zastanowienia pobiegłem do sklepu, gdzie kupiłem linę. Po czym wróciłem na cmentarz. Już nie płakałem. Klęknąłem przy grobie i jeszcze trochę powspominałem mojego Lulu. Podszedłem do drzewa które było bardzo blisko grobu. Zaczepiłem na nim linę i zrobiłem pętlę wielkości mojej szyi. Włożyłem w nią głowę, posługując się grobem ukochanego jako stołka. I powiedziałem cicho.
- Kocham cię bardzo mocno Lulu. Już zaraz będziemy wiecznie szczęśliwi. Razem.- skoczyłem z grobu i zawisłem na drzewie. Teraz jestem daleko stąd, szczęśliwy ,z miłością mojego życia, z moim Lulu...
~~~~~~~~~
No przepraszam... wiem... zabijecie mn xddd, no ale cóż xd. Piszcie w komentarzach co byście chcieli w nastepnym opo. Miłego dnia! Do następnego :*