'Söyleyeceklerin bu kadar mı?' dedi sakince. Evet anlamında başımı salladım. Ellindeki deftere söylediğim her kelimeyi not alıyordu. Gözlüğü ve beyaz gömleğiyle çok seksi göründüğünü düşündüm. Beni baştan aşağı süzdü. Ayağa kalktı ve masasına doğru yürüdü. Bir kaç dosya karıştırdıktan sonra benden kalkmamı istedi. Yanına gittiğimde elime bir kağıt parçası verdi. Üzerinde tekrar ne zaman geleceğim yazıyordu. Teşekkür edip odadan çıktım.
Hızlı adımlarla asansöre girdim. Asansörün bu kadar karanlık olması beni rahatsız ediyordu. Aslında karanlık olan herşeyden rahatsız oluyordum. Paranoyaklaşmış mıydım acaba? Bu yüzden mi psikologa geliyordum? Düşüncelere dalıp giderken arabanın kornasıyla irkildim. Kafamı kaldırdığımda yolun tam ortasındaydım. Koşmaya başladım. Fakat koşarak bana doğru gelen arabanın çarpmasına engel olamadım. Çok sert bir şekilde içime bir şeyin girdiğini hissettim. Kafamı eğip bakıcak halim yoktu yalnızca yere düşmeyi bekliyordum. Ama düşmemiştim. Arabanın üstünde yatıyordum sanırım emin değilim. Etraf bulanıklaşana kadar tek gördüğüm beyaz bulutların süslediği mavi gökyüzü oldu.
Gözümü açtığımda karanlık bir odadaydım. Olamaz, yine karanlık. Maske takmış bir adam yanıma yaklaştı. Elindeki iğneyi sertçe koluma geçirdi. İlk başta çok acımıştı daha sonra uyuşmaya başladı. Sadece kolum değil tüm vücudum uyuşuyordu. Göz kapaklarımı açık tutamıyordum.
Her yerimin uyuşuk olmasına rağmen içimden çıkan birşeyin olduğu fark ediliyordu. Kan ve hava boş kalmış yeri doldurmak için yarışıyordu adeta. Acıdan çok ufak ufak her yerimde oluşan sızılar vardı. Tüm gücümü toplayıp gözlerimi açtım. Bu çok garip geliyordu. Başımda bekleyen bir kadın olduğunu gördüm. Bana boş boş bakıyordu. Arabayı süren kişinin bu kadın olduğunu anladığımda bişeyler söylemeye başladım. Ne söyliceğimi bilmeden dudaklarımı araladım. Bana yorulmamı söyledi ve yerinden kalkıp kapıya yöneldi. Tepemde duran ritmik bir şekilde sallanan lamba ve ben odada yalnız kalmıştık.
