Destiny - Dutch

Hoofdstuk 2

Ethan

Langzaam opende ik mijn ogen, mijn hoofd bonkte van de hoofdpijn. Mijn hoofd draaide zich om naar de wekker op het nachtkastje naast mijn bed, 21:48. Ik kreunde, heb ik serieus nog maar drie kwartier geslapen? Ik deed mijn ogen dicht maar kon de slaap niet meer vatten. Zuchtend kwam ik overeind en ging op het randje van mijn bed zitten. Ik haalde mijn hand door mijn haar en zuchtte nog eens diep. Ik keek weer op de wekker en zag tot mijn verbazing dat het nog steeds 21:48. Eerst dacht ik dat het een stroomstoring was maar dan zouden de cijfertjes knipperen. Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op en besloot mezelf aan te gaan kleden. Staren naar de cijfertjes op de wekker die niet zouden gaan veranderen zou toch niet helpen. Ik slofte naar mijn kledingkast toe en pakte random dingen uit mijn kast. Ik trok het aan en keek ernaar, hmm niet slecht, zeg ik tegen mijzelf. Ik keek door het raam en zag dat het nog steeds donker was. Ik liet me zakken op de vensterbank en keek naar de maan en sterren. Diep in gedachten liep ik mijn kamer uit, de gang door, de trap af en de keuken in. Toen ik voor de koelkast stond merkte ik pas dat ik trek had, dat liet mijn maag wel blijken. Snel pakte ik het brood uit de kast en pakte de boter uit de koelkast. Snel smeerde ik een broodje en at het in stilte op. Na een tijdje stond ik op van de stoel waar ik op was gaan zitten en liep weer naar boven. Ik liep langs de deur van de kamer van mijn ouders en besloot te gaan kijken of alles goed ging met mijn ouders. Zachtjes opende ik de deur en sloop naar binnen. Aan één kant van het bed zag ik de haren van mijn moeder onder de dekens uitsteken en haalde opgelucht adem, ze was er nog. Mijn ogen gleden naar de klok op haar nachtkastje en ik zag dat ook daar de klok stil stond op 21:48. Opeens hoorde ik gekletter van water, waarschijnlijk stond mijn vader te douchen. ''Pap, mijn, en jullie, wekker staat stil. Weet jij wat er aan de hand is?'' Roep ik door de dichte deur heen, die mij van de badkamer scheid. Toen ik na vijf minuten nog geen antwoord had gehad begon ik mij zorgen te maken. Dit was niets voor hem. Schuldbewust keek ik mijn moeder aan, hard begon ik tegen de deur te schoppen. Na elke trap hing de deur schever in zijn scharnieren. Na een tijdje valt de deur op de grond. Ik schrik van het water wat me tegemoet komt. Mijn voeten sopten in het water en al snel waren mijn sokken doorweekt. Snel stap ik de badkamer binnen, maar begin gelijk te hoesten van de stoom die door de hele badkamer gaat. Voorzichtig stap ik steeds dichter naar de douche. Toen ik er eenmaal voor stond draaide ik de kraan dicht en na een paar minuten begon de stoom weg te trekken waardoor ik door de hele badkamer kon kijken. Het was om het met één woord te beschrijven een ravage. Hoe kon mijn vader dit laten gebeuren, over mijn vader gesproken... Ik keek de hele badkamer door en zag hem uiteindelijk bij de verwarming staan met een handdoek om zijn middel geklemd. Ik liep snel naar hem toe en schudde aan zijn arm, maar toen ik hem aanraakte schrok ik zo erg dat ik achterover op de grond viel, recht in de plas met water. Zijn arm was hard, zo hard en glad als marmer. Alleen was zijn huid warm, net zo warm als het mijne. Ik keek naar zijn ogen, ze stonden glazig, alsof ze niets zagen. Ik zwaaide met mijn hand voor zijn gezicht, maar kreeg nog steeds geen reactie. Langzaam maar zeker begon ik steeds meer in paniek te raken. Ik liep achteruit de badkamer uit, met mijn ogen nog steeds op mijn vader gericht. De muur ontnam mij het zicht op hem en ik richtte mijn blik op mijn moeder. Ik liep voorzichtig naar haar toe. Het dekbed wat over haar heen lag haalde ik langzaam van haar af. Ze lag doodstil, bewoog niet, ik hoorde en zag zelfs geen ademhaling. Ik zuchtte diep en ging met een trillende hand richting de wang van mijn moeder. Toen mijn vingertoppen haar wang aanraakten ging er een huivering door mijn lichaam heen. Haar huid voelde hetzelfde aan als die van mijn vader, ook al was haar huid wel iets zachter. Ik bekeek haar gezicht en zag een lichte glimlach die haar gezicht sierde. Ik voelde me alleen, ik was dan misschien wel een harde jongen, maar ik had ook gevoelens. De eerste tranen druppelden al op het dekbed. Na een tijdje zit ik snikkend op de grond, met mijn rug tegen het bed geleund. Hoe meer tijd er verstreek hoe uitgeputter ik werd, en langzaam maar zeker viel ik in slaap.

Met een ruk schoot ik wakker, waar was ik? Ik keek om mij heen en zag dat ik nog steeds in de kamer van mijn ouders was. Stiekem hoopte ik dat mijn vader en moeder weer normaal waren, maar na één blik op het bed zag ik dat dat valse hoop was. Ik dacht terug aan mijn droom. Er was een meisje, een meisje wat hard aan het fietsen was. Ze had een gestressde en paniekerige blik in haar ogen. Ook was ze aan het schreeuwen, steeds maar opnieuw. ''Twee maanden.'' Wat zou het betekenen?