Real

:(:

Ik kan het ze niet vertellen,

Maar toch had ik het bijna gedaan.

Ik wou dat ik het gedaan had.

Dan wisten ze het.

M: Mama
I: ik

M: KAN JE HET NU NIET GEWOON ÉÉN KEER GOED DOEN. IK BEN SUPER MOE, ELKE DAG KOM IK UIT MIJN BED, MAAR WIL IK ER GEWOON NIET UIT KOMEN. WEET JE HOE ERG DAT GEVOEL WEL NIET IS?

I: *stilte*

*mompelt ja*

M: ZEI JE NU JA? JE HEBT TOTAAL GEEN IDEE HOE ZOIETS VOELT. DUS HOU JE BEK GEWOON.

I: *loopt naar kamer*

En nu heb ik spijt.

Nu lijk ik de dochter die aandacht wilt, was het maar zo...

Ik heb nog een vraagje, niet dat iemand dit ooit ziet, maar het lucht op om erover te schrijven. Zou ik naar een jongerenpsychiater gaan? Dan ga ik het misschien wel aan mijn ouders moeten vertellen. Of ik het betaal het zelf, maar het kost wel veel, denk ik. ...

"Never look back for dark times, just make white times"-me.