“Demetria kızım uyan, okula geç kalacaksın.” Diyen babamın sesiyle uyandım. Her sabah olduğu gibi başucumdaki annemin fotoğrafını öperek güne başladım.
“Kahvaltı masada hazır ben çıkıyorum, seni seviyorum!” dedi ve gitti babam.
Her sabah aynısı oluyor annem öldüğünden bu yana kendini işine adadı beni hiç önemsemiyormuş gibi davranıyor. Annem varken hayatım böyle değildi babam benimle ilgilenirdi annem ise hayatımın en önemli parçasıydı nasıl anlatılır bilmiyorum anneydi işte anne…
Sabahın köründe okula gittiğim için etraf hep karanlık oluyordu, genelde kimse dışarıda olmazdı. Köpeğini gezdiren, koşuya çıkan tek tük ve hepsi tanıdık insanlar. Bay Water ve köpeği Hazel. Her sabah kavga ederek koşan Bay ve Bayan Peter. İşe giden Bayan Montana ve sokağın başındaki cafe sahibi Julio. Ama bugün farklı bir şey vardı sokakta, bir şeyler vardı bilmediğim. Açıkçası çok tedirgindim. Kulağımda kulaklık annemin en sevdiği şarkıyı dinlerken omuzuma dokunan bir el hissettim. Elimdeki telefon çalılıkları arasına fırladı.
Küçük bir kız sesi duydum: “Korkma ben sadece çantan açık uyarayım dedim.”
“Tamam, teşekkür ederim.” Dedim titreyen sesimle. Çok korkmuştum çünkü küçükte olsa yüzünde çok garip bir ifade vardı ve gerçekten çok korkmuştum. Eğilip çalıların arasına düşen telefonu aldım.
Hızlı adımlarla okula doğru ilerlerken en yakın arkadaşım Selena ile karşılaştım.
“Neyin var? Suratının rengi değişmiş bir şey mi oldu Demi?”
“Hadi gel sınıfa çıkalım, anlatırım.” Dedim ve sınıfa çıktık.
Bu arada babam dışında herkes bana Demi der, neredeyse hiç kimse gerçek adımı bile bilmez.
Bugün sokakta bir gariplik olduğunu ve korktuğumu falan anlatırken o anda yanımıza Dylan yaklaşıyordu.
Dylan benim hoşlandığım çocuk ve okulun futbol takımında ve biz şu anlık yakın arkadaşız. Belki yakın arkadaşımdan hoşlanmam biraz garip ama ne yapayım.
Selena “Bak seninki geliyor.”
“Ya demesene öyle duyacak.”
Dylan “Selam kızlar, nasılsınız bakalım” dedi yanağımdan bir makas alırken.
O an gözlerimin parladığı kilometre öteden fark edildiğini hissedebiliyordum.
Cevap vermeye kalmadan içeriye öğretmenimiz Bayan Osment girdi.
Derste Selena ile çok konuştuğumuz için biraz tepki almış olabiliriz ama ne yapalım elli dakika boyunca ders mi dinleyeceğiz.
Selena ile vakit geçirmeyi o kadar çok seviyordum ki. O olmasa ne yaparım bilmiyordum, en zor günlerimde yanımda olan en önemli kişiydi. O olmasa annemin ölümünden sonra intihar etmeyi bile düşündüm çok korkunç günlerdi. Tanrıya güçlü olmak için çok dua ettim ama dediğim gibi Selena beni hiç yalnız bırakmadı.
Okuldan çıkma vakti gelmişti, eve Selena ve Dylan bıraktı beni. Evde kimse yoktu her zamanki gibi. Yalnızlığımla baş başaydım yine. Tam odama çıkıyordum ki kapı kapanma sesiyle sıçradım ve o anda bir gölge fark ettim elimdekiler yere düştü ve büyük bir çığlık atmam bir oldu. Elim ayağım titriyordu korkudan ne yapacağımı bilemedim. Boşluğa seslendim bir an korkuyla: “Heeey!! Kim var orada!! Aman Tanrım!!”
Ardından hemen Selenayı aradım ve Dylan ile yanıma geldiler ama evde hiç kimse yoktu. Rüzgardan olabileceğini düşündüler ama ben o gölgeyi gördüğüme emindim.
Birkaç eşya alıp Selena’lara gittik, dans, oyun, müzik, dedikodu derken eve gitme vakti gelmişti zaten babamda çoktan gelmiştir.
Eve doğru ilerlerken bir çığlık sesi duydum ve hemen sesin geldiği yere döndüm hiçbir şey göremedim, tam o anda ilerde bir araba hızlıca sokağı terk etti. Ne olduğunu bilmiyordum ama bildiğim tek bir şey var o da bir oyunun içinde olduğum…
Eveet ilk bölüm hakkında ki yorumlarınızı merak ediyorum açıkçası :) Ne kadar ilgi o kadar çabuk yeni bölüm sizi seviyoruum:)
