Liefde is de nieuwe haat.

Deel17

1Weeklater;
Het is nu een tijdje geleden dat Nassim is getrouwd. Ik mis hem nog steeds vreselijk erg... Yassin en ik wonen nu alleen. Het is best wel saai, maar Noussaiba&Asmaa komen elke dag wel langs. Wat ben ik toch trotst met hun als beste vriendinnen. 'Yassin Opstaan!' 'Laat mij slapen eh olifant!' 'We gaan naar Nassim! We zijn uitgenodigd!' ik liep naar boven en ging de kamer van Yassin in. Ik deed het gordijn open en haalde de deken van Yassin af. 'Je hebt 10 minuten om je klaar te maken.' 'Daarom Haat ik je zo erg eh Naour...' 'Ik ga even naar de Plus ik kom terug!' Ik deed mijn schoenen aan, aangezien het mooi weer was ging ik lopend. Ik had twee keuzes: Of ik ga langs de weg maar daar zitten allemaal jongens of ik ga door een smal steegje. Ik liep door het donkere steegje, ik had echt het gevoel dat iemand me achtervolgt. Met trillende handen liep ik door. Ik draaide me om en zag iemand met een bivak muts vlak achter me. 'HELP! LAAT ME GA...' En al gauw was het zwart voor me ogen.

ik werd wakker en ik zag dat ik in een zwarte kamer was beland. Ik liep naar de deur en probeerde de deur open te krijgen. 'HALLO, LAAT ME ERUIT!' Niemand te bekennen. Ik ging zitten op en bed en deed me ogen dicht. Net wanneer ik bijna in slaap viel kwam iemand de kamer binnen. Ik ging langzaam naar boven en ik schrok van het feit dat iemand die ik vertrouwde me ontvoerd?! 'F-fu-furkan? Laat me gaan alsjeblieft.' 'Ik laat je nooit meer gaan, je bent van mij,' 'Nee ik hou niet van je, laat me gaan.' 'Je zal met mij verder gaan, met mij trouwen en NIEMAND ANDERS BEGREPEN!' 'Hoezo doe je dit?!' 'Daar kom je later wel achter.' Hij verliet de kamer en de deur werd opslot gedaan. 'En Imran, hoe moet dit verder gaan..' Fluisterde ik in me zelf. Met een naar gevoel viel ik in slaap.

'NAOUR, WAKKER WORDEN!' Ik werd wakker gemaakt door Furkan. 'Hier, zie je deze telefoon je gaat imran belle en zeggen dat je niet meer met hem wilt praten!' 'Nee, wat denk jij wel niet, dat ik je slaaf ben ofzo!' 'Anders zullen je broers niet lang meer leven!' Een rilling overviel me lichaam. je broers zullen niet lang leven..... 'Hoe-Hoe bedoel je.' 'JE WEET WAT IK BEDOEL!' 'IK WIL NIET MET JOU VERDER GAAN!' 'JE HEBT NOG 10 SECONDEN OM TE BELLEN..' Met trillende handen nam ik de telefoon aan. 'Wa-waarom doe je dit..'  'BEL HEM!' Ik toetste het nummer van Imran in.
'Hallo, met wie spreek ik?'
'Imran ik ben het.'
'Naour WAAR BEN JE ! We zijn bezorgd om je..'
'Hoeft niet meer, ik wil niet meer verder met jou..'
'WAT!'
'Ik ga verder met Furkan!'
'Wat.. FURKAN!'
'Sorry....'
Ik hing op en gaf Furkan Zijn telefoon terug.,
'Is dit wat je wil!' 'Jaa, nu ben je helemaal van mij....' Hij liep de kamer uit. 'Wat haat ik hem tog...'

Perspectief vanuit Imran;
Ik gooide alles over hoop 'HOE KAN ZE.. NAOUR IS NIET MEER ALS EERST..' alles wat voor me stond gooide ik weg.. 'Imran, imran wat is er aan de hand?' vroeg me moeder bezorgd. 'Naour... ze wil niet meer met mij verder, maar ik heb het gevoel dat ze gedwongen word!' 'Komt goed weldi' 'NIKS KOMT GOED, ZIJ IS DE VROUW VAN MIJN DROMEN!! HOE KAN IK HAAR NOU OOIT VERGETEN !'

Terug bij Naour;
Ik had een vreselijk gevoel.. Ik denk alleen maar aan Yassin en Imran..  hoe gaat het nu verder? Zal ik met een achterlijke vent verder moeten?
'Naour.. Schat!'
'WAT!'
'Wil je wat eten!'
'Nee....'
Ik ging weet Liggen en werd wakker gemaakt met zware voetstappen
Ik keek voor me en me ogen werden groot
'Verwacht het onverwachte.' Zei Tarik trots