My life as a Princess 2 History {Dutch}

Hoofdstuk 4

Hii,
Omdat ik zoveel inspiratie heb update ik nog een keer.
XxxMe

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

"Waarom huilt u, majesteit", zegt een jongens stem naast me. Snel kijk ik me op en een wildvreemde jongen staat twee meter voor me en staart me vriendelijk aan. De kleren die hij draagt kan ik bijna wel om lachen. Serieus de kleding van vroeger. En ik kan me zeker voor m'n hoofd slaan want ik ben nu in de 17e eeuw.

"Uwm... niks hoor", zeg ik en wrijf de tranen uit mijn ogen. "Ik zie dat er iets is, majesteit. Kan ik echt niet iets voor u doen?", zegt de jongeman.
Ik kijk hem aan en realiseer me dat hij een jaartje of 17 moet zijn.

"Mag ik vragen, wie ben jij eigenlijk?", zeg ik en klaar mijn gezicht op van alle emoties die daarnet opspeelde.
"O... ik ben Mica", zeg hij en wanneer hij dat zegt zie ik zijn ogen glinsteren. "Oke, leuk je te ontmoeten maar kan je misschien weg gaan. Ik wil graag even alleen zijn", zeg ik.
Mica kijkt me raar aan en knikt maar voordat hij weg wilt lopen zegt hij: "Uwe majesteit ze zoeken u. Kan ik u echt niet naar het paleis brengen. Het is nogal een vreemde blik om u hier te zien in uw nachtjapon"

Mijn hersenen beginnen te tollen. Ik moet wel.
Als ik terug ben ga ik me zo gedragen dat ik net alsof een hersenschudding en geheugenverlies lijdt. Misschien geloven ze dat wel in deze eeuw hopelijk, en wat nog belangrijker is om hier zo snel mogelijk weg te zien komen.
Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet maar ik zal het vinden. Het moet wel want in deze eeuw hoor ik niet thuis.
Eigenlijk mis mijn telefoon en mijn favoriete nummers. Hier kennen ze vast en zeker alleen klassieken muziek. Dat zal leuk worden.
Een glimlach komt op mijn mond. Misschien kan ik het hier best goed overleven. Als er maar geen doodstraffen zijn waar ik naar moet kijken. Dan vind ik alles prima. Althans als ik word uitgehuwelijkt. Snel schud ik de gedachtes weg en loop naar Mica toe.

Oke, breng me maar naar het paleis, asjeblieft", zeg ik beleeft. Mica glimlacht en trekt zijn arm uit.
Snel schrik ik maar herpak me snel. Dit moet ik me gewoon realiseren als de Duitse film SiSi. Dan komt het vast goed.

Ik pak zijn hand en word langzaam begeleid naar het paleis.
De verleiding om niet steeds naar hem te kijken is klein. Maar mijn gevoel gaat op en neer.
Dit word een heel nieuw leven.

Wanneer hij me bij me kamer afzet zegt hij me gedag en loopt weg.
Ik staar hem aan totdat hij weg is.
Nadat moet ik me van de dokter toch laten onderzoeken. Echt zo geinig al die rare dingen. In mijn tijd hadden ze injecties, pompjes ect... hier heb je je handen en mini apparaten.

Wanneer hij klaar is zegt hij: "we gaan het zo aan pakken, majesteit. U heeft geheugenverlies en misschien komt het wel terug na een tijdje maar misschien niet. We moeten helemaal opnieuw starten. U gaat weer leren om een prinses te zijn en over een paar weken zult u weer de oude zijn. Als ik tegen u moet zeggen heeft u een lichte longontsteking dus moet ik u om de dag zien, maar u bediendes zorgen er wel voor dat u er klaar voor bent als ik kom. Hoop dat dit genoeg informatie bevat wat ik heb gezegd en nu moet u even rusten. Morgen kan ik een kleine wandeling maken"

Ik knik. Maar dokter hoe oud ben ik nou?", zeg ik zo verwarrend mogelijk. "U bent 15, majesteit", zegt hij.
Ik schik en ren uit bed en ren naar de eerste spiegel die ik zie.
Mijn gezicht is heel anders. Ik zie er wel ongeveer hetzelfde uit hoe oud ik eerst was maar nu ben ik de jongere versie daarvan.
Echt eng.

"Ik dank u dokter en ik zie u snel weer", zeg ik en hij vertrekt.

Met mijn beide handen hou ik mijn gezicht vast. Mijn leven is nu echt op zijn kop.
Hoe overleef ik dit wel niet?