My life as a Princess 2 History {Dutch}

Hoofdstuk 2

"Welkom in mijn huis"
Een vrouw met heel donker zwart haar maar knal blauwe ogen komt naar ons toegelopen.
"Welkom", zegt ze nog een keer en ze omhelst mijn oma.
Als ze mijn oma los laat keert ze zich naar mij. "Hallo, jij bent mijn lieve nichtje Samatha, toch?", zegt ze.
Ik kijk haar blij aan. "Ja, dat ben ik inderdaad", zeg ik met een to much happy face.
En opeens voel ik twee sterke armen om me heen. "Ik ben zo blij dat ik je nu eindelijk ontmoet, ik was zo benieuwd hoe je eruit zou zien", zegt ze.
Ik glimlach...
Ze strekt haar arm en wijst met haar hand naar haar het paleis.
"Kom, dan laat ik je het huis zien", zegt ze en we lopen samen naar binnen.
Het ziet er van binnen nog groter uit dan als je het van de buitenkant bekijkt.
"Het is hier zo mooi", zeg ik dromerig.
"Hahah, wacht maar af, Samantha, je moet pas je kamer zien waar je deze twee weken verblijft", zegt mijn tante.
We lopen naar boven en als ik naar boven kijk zie ik een ronde trap die maar naar boven loopt. Je kan het einde geen eens zien.
Het is hier echt een sprookje.
Als we op de derde verdieping zijn lopen we door een lange gang en aan het einde is een deur.
"Deze verdieping is helemaal voor jou, Samantha. Op de derde verdieping zijn maar twee deuren.
Deze is die van jou en die andere helemaal terug aan het begin van de trap, daar zit de beveiliging. Ik hoop zo dat je het een leuke kamer vind. Ik tenminste wel en dat komt door... Wacht maar. Je gaat het zo wel zien", giechelt mijn tante en ze doet de deur open achter haar.
Het is heel ligt in de kamer maar de zon schijnt heel mooi door de ramen.
Ik kijk de kamer rond.
Het is echt een hele grote kamer. De kamer is gevuld met een groot hemelbed en aan beide kanten ban het bed staat een nachtkastje. Twee mooie doorschijnende gordijnen maken het hemelbed compleet.
Verder is er een groot bureau en een make up tafel. In de hoek van de kamer is een deur en ik loop er naartoe en doe de deur open. Een grote inloopkast zie ik voor me. Te groot om waar te zijn.
"Samantha, je hebt nog niet het uitzicht van je balkon gezien, lieverd", zegt tante.
Ik draai me om en loop naar mijn tante en oma en we lopen het balkom op.
Het is een groot balkon en er hangen veel bossen bloemen aan de buitenkant. De geur van verse bloemen dringt mijn neus binnen.
Als ik om me heen kijk kan ik het bijna niet geloven.
Ik kijk over een strand en de zee uit. Zelfs zie ik in de verte dolfijnen zwemmen. Ik kan het gewoon niet geloven. Dit is echt een sprookje.
"Samantha, ik breng je oma even naar haar slaapkamer, maar ga lekker naar het stand of fris je eerst even op en ga het maar lekker verkennen, lieverd", zegt tante. Ik knik en glimlach breed.
Mijn oma en tante lopen weer naar binnen en ze zijn verdwenen.
Ik haal diep adem en uit en loop naar binnen. Ik ga me eerst even opfrissen.
Ik loop naar mijn make up tafel en kijk in de spiegel.
Als je naar jezelf kijkt in de spiegel voel je je ineens heel lelijk. Ik weet niet waarom ik een aantal minuten in de spiegel kijk en voel opeens een dromerig gevoel. Ik knipper twee keer met mijn ogen en het gevoel is verdwenen en ik sta op en loop naar mijn nieuwe inloop kledingkast en doe de blijde deuren open.
Ik schik. Er hangen alleen maar hele lange jurken in de kledingkast en alle hoge hakken zijn verdwenen en er staan nu alleen maar ballerina schoentjes of schoenen met een klein hakje.
"Wat is dit nou!", zeg ik hard.
Snel draai ik me om en zie een kalender hangen en ik begin te schreeuwen.
Het is geen 2016 meer maar 8 april 1642.