Küçük kız öğretmeninin gözlerinin içine baktı. Hoca söz verdiğin de kız ayağa kalkıp "Hocam biz niye ölemiyoruz?" bütün her kes ona tip tip bakarken hoca yanına gitti. Kızın dibine girip gözlerinin içine baktı "Çünkü hak etmiyorsunuz" kızın sınırlarını aşıcak bir hareket yapıp "Hak ettiğini düşünüyorsan çok yanılıyorsun küçük hanım" kızın Gözünden bir yaş düştü. Hocanın umrunda olmamıştı. Kadın yerine oturdu. Kız sakince yerinden kalktı. Kadının yanına gidip sarıldı. Hüngür hüngür ağlamaya başladı "Siz demi hak etmediniz hocam?" Dedi küçük kız. Kadın kapıya bakıyordu. Korkuyordu kıza bakmaya. Gözünden bir yaş süzüldü kadının. Küçük bir kızın bu kadar şeyi bilmesi normal değildi. Kadın fısıldarcasına "Bir gün hak ederiz küçüğüm. Hak ederiz" dedi.
Çalan telefonla kapattığım gözlerimi açtım. Anılar fazla gelmişti belki de. Telefona açıp "Ne var?" Dedim. Saydırmaya başlayan arkadaş "Nerdesin kızım sen bir saatten beri seni arıyorum?" Dedi. Kız kahkaha attı acılar içinde "İsteseydin bulurdun" deyip telefonu kapattım. Telefonu kapının yanına sertçe fırlattım. Kırılmasa da istesem de ulaşamazdım. İç ses 'Hak ettin' dedi. Ayağa kalkmaya çalışıyordum ki yere kapaklandım sandalyeye vurduğum kafamı ovaladım. Daha yeni vurmama rağmen şişmişti. Gözlerim acımaya başlamıştı. Kapı çalınca o tarafa döndüm. Gelmişti, bulmuştu beni ama açamayacaktı kapıyı. Gözlerimin içine baktı. Anlamıştı açılmayacağını. Ama gözlerinde beni acıdığını görmedim. Kızgınlığı gördüm. Kendine kızıyordu. Haklı değildi bunların hepsi benim hatamdı. Ben bunların olmasını istedim. Gözlerim kararmaya başladığın da kendimi zorlamadım. Kapadım gözlerimi. Ölüceksem bundan kaçış yoktu.
