Küçük kız yavaşça yere oturdu. İlk sağına baktı sonra soluna. Ağladı ama kimse duymadı. Ağladı çünkü kimsesi kalmamıştı. Ağladı, ölmek istedi. Daha on beş yaşında küçük bir kız. Bedeni ne kadar büyük olsada, ruhu o kadar küçüktü. Annesine çekmişti küçük kız. Aynı onun gibi resim çizerdi, aynı onun gibi ağlar, aynı onun gibi gülerdi. Kardeşi onun küçük şeytanı. Kendine abla denmesinden nefret etsede kardeşi ona hep 'Tuna' derdi. Kardeşi yaramazdı. Tatlı, yakışıklı ama yaramaz. Küçük kız kardeşi sayesinde renkleri sevmişti. Mavinin duruşu, sarının bağımsızlığı, morun sertliği, laciverdin sonsuzluğu. İyi
Hatırlıyordu kardeşi hep 'Hangi rengi seviyorsun?' Dediğinde küçük kız 'Gri' derdi. Ne taraftı Ne tarafsız. İkisinin ortasıydı gri. Kardeşi hep bağımsızdı. Nerden geldiğini bilmediği bir mutluluğu vardı. En çok da bundan nefret ediyordu küçük kız. Mutluluk. Büyüğünce her şeyin tozpembe olmadığını anlayınca çocuk yıkılıcağını biliyordu. Ona da öyle olmamış mıydı? Hayatı boyunca 'Yanındayız' lafını duymuştu ama şimdi bakıyordu da küçük kız. Kimse kalmamıştı. Küçük kız annesinin en sevdiği rengi hatırladı 'Morcivert' hep gülerdi bu renge. Bir ara taktığı bu renk annesinin alay konusu olmuştu. Kızın yüzünde oluşan küçük tebessümle çantasını açtı ve içinden oyuncak çıkardı. Oyuncağı toprağın ütüne koyup "Bu senin küçüğüm. Hiç bana vermediğin ama benim hep istediğim oyuncağın" kız sola döndü. Çantasından Saat çıkarıp "Bu da senin bir zamanlar çok üzüldüğü ama hep bende olan saatin" kız son kes elini çantaya soktu ve bir kağıt çıkardı. Tam ortada ki TUNA ÖZTÜRK yazan mezarın üstünde ki taşların üstüne koydu "Bir gün yanınıza gelicem" Dedi küçük kız ve arkasına bakmadan gitti. Kızın bıraktığı kağıtta iki yetişkin vardı birinin yüzü karalı diğerinin ise yüzü netti. Onların önünde ise yine aynı yüzlü küçük bir çocuk yanında ağlayan bir kız vardı. Kadının kolunda ki saat, çocuğun elinde ki oyuncak ise bastırılarak çizilmişti.
Geçmişim ne kadar karanlıksa, geleceğim geçmişimden de karanlık
