MISS
JEON JUNGKOOK X PARK JIMIN
#KOOKMIN
ร่างเล็กโถมตัวลงเตียงอย่างหมดแรง หัวสมองว่างเปล่าเหมือนกับเพดานสีขาวที่ตนเองกำลังจ้องอยู่ โน้ตบุคที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือส่งเสียงแจ้งเตือน เขาเลือกที่จะปล่อยผ่าน
"ปาร์คจีมิน กินข้าวไหม?"
"ไมแม่ไม่เคาะอ้ะ ไม่กิน ล็อคห้องให้ด้วย" ร่างเล็กเอ่ยตอบผู้เป็นมารดาที่พรวดพราดเปิดประตูมาโดยไม่บอกไม่กล่าวก่อนจะบอกให้ท่านล็อคห้องให้ด้วย
"เป็นไรหรือเปล่าลูก หน้ามุ่ยๆ ละจองกุกไปไหนทำไมไม่มาส่ง"
"เขาก็ไม่ว่างบ้างได้ไหมอะแม่"
"อ่ะๆ หิวก็ลงมากิน"
"ค้าบ"
ปึง
"ว้อยยยยยยยยยย" ทันทีที่ประตูปิดลง ปาร์ค จีมินก็โวยวายระบายความอึดอัดออกมา ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยสักนิดด้วยซ้ำ ไม่ชอบเลย
ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย
ก็แค่แฟนไปเข้าค่ายรด.ต่างจังหวัดอาทิตย์นึงมันจะตายขนาดนี้เลยเหรอวะจีมิน ทำไมมึงไม่เรียนไปด้วยล่ะตอนแรกน่ะ
จะได้ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ไง
เซ็ง
ปาร์คจีมินเซ็งมาก ทั้งๆ ที่คิดว่าคงไม่เป็นอะไรหรอก แต่แม่ง.. ขนาดแค่รู้ว่าพรุ่งนี้มันจะไปแล้วกลับโหวงใจแปลกๆ
ติดมากเหรอ
ติดเขามากหรือไง
ได้แต่นอนตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่ในหัว จะอะไรกะไอ้ฟันกระต่ายมันหนักหนาก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องไปเข้าค่าย แต่ก็นะ ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้นี่หว่า ก็คิดมาตั้งนานว่ายังไงตัวเองก็โอเคแน่นอน แค่เข้าค่าย แต่พอถึงเวลาที่มันต้องไปจริงๆ กลับไม่โอเคซะงั้น
ทำไงดีอะ
ตามมันไปเลยไหมล่ะ
เออ
ถ้าทำได้ก็จะทำอยู่หรอกว้อย
ติ้ง
เสียงการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น ปาร์คจีมินพลิกตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้แถวหัวนอนขึ้นมาเปิดดู ก็เห็นเป็นแชทของไอ้คนที่เขากำลังว้าวุ่นใจถึงอยู่
