เด็กหนุ่มเรือนผมสีส้มนั่งมองชายหนุ่มผมสีมิ้นเดินถือกระเป๋าเป้ใบใหญ่เข้าห้องนู้นออกห้องนี้เป็นว่าเล่นอยู่ตรงโซฟารับแขกกลางบ้าน ข้างตัวมีแมวสีสวยตัวปุกปุยนอนเบียดขา ก้มไปมองมันก่อนจะเกาท้อง เกาคางให้หลับสบาย
"จีมิน นายเห็นเสื้อโค้ทสีน้ำตาลพี่ไหม" คนหัวมิ้นท์เดินออกมาจากห้องนอนของเขาที่แต่ก่อนมันเคยเป็นของเรา เอ่ยถามถึงเสื้อโค้ทตัวโปรด จีมินนิ่งคิด
"พี่เอาไปที่นู่นตั้งนานแล้วนะครับ"
"ไม่ดิ พี่มีสองตัว อีกตัวนึงอ่ะอยู่ที่นี่"
"อา.." เด็กหัวส้มนึก
"หลังบ้านมั้งครับ.. เมื่อวันก่อนผมเอาเสื้อผ้าออกมาซัก คงจะติดไปด้วย"
"งั้นเหรอ? โอเค" ว่าแล้วก็หันหลังเดินไปหลังบ้าน ปาร์คจีมินมองตาม
ไกล..
คนตรงหน้าเขาน่ะ..
ไปไกลจากเขามากแล้วนะ..
พี่ยุนกิน่ะ..
ไปไกลจนเขาเอื้อมไม่ถึงแล้ว..
หลับตาลงอดีตที่งดงามก็แล่นเข้าสู่สมองโดยฉับพลัน เราเป็นแฟนกัน ไม่สิ เราเคยเป็นแฟนกัน ปาร์คจีมินกับมินยุนกิน่ะ เคยเป็นแฟนกัน เขาจำได้ว่าตอนนั้นเรารักกันมากแค่ไหน จำได้ว่าตอนนั้นที่มีกันมันมีความสุขมากมายเท่าใด จำได้เหมือนเรื่องราวมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เรื่องราวที่อยู่ด้วยกันมาเกือบห้าปี.. แต่วันนี้มันจบลงแล้ว..
เรื่องมันเริ่มจากตรงไหนน่ะเหรอ?
จะว่ายังไงดีล่ะ? เคยได้ยินคำว่ารักแท้แพ้ระยะทางไหม? คำๆ นี้มันน่าจะบอกเรื่องราวระหว่างเขากับอีกคนได้ดีที่สุดแล้วล่ะ
"ให้ผมช่วยไหม?" เอ่ยถามอีกคนที่เดินกลับมาจากหลังบ้าน ยุนกิยิ้มบางก่อนจะพยักหน้ารับ
"เดี๋ยวพี่เก็บเสื้อผ้าอีกแป๊ปนึงแล้วเดี๋ยวจีมินไปช่วยพี่เก็บของในห้องเก็บของได้ไหม?" จีมินพยักหน้า
"พี่จะเอาของไปหมดเลยเหรอ?" เอ่ยถามอีกคนหลังจากที่พากันมาเก็บของในห้องเก็บของแล้ว ห้องนี้เป็นห้องที่เขากับพี่ยุนกิใช้เก็บของต่างๆ ทั้งของที่ซื้อด้วยกันและของที่ซื้อใครซื้อมัน รวมทั้งอัลบั้มรูปถ่ายที่เขาทั้งสองเคยได้ถ่ายด้วยกัน
"พี่จะเอาแค่ของของพี่ไปน่ะ ไว้ที่นี่มันก็รกเราเปล่าๆ" คนหัวสีมิ้นท์เอ่ยตอบ นั่งกับพื้นไล่ดูแผ่นเพลงที่ถูกเก็บไว้อย่างดี
"ถ้าพี่จะเอาแผ่นเพลงไปก็เลือกก่อนนะครับว่าอันไหนมันมีรูปคู่เราอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวเขาเปิดเห็นแล้วจะดราม่า" ยุนกิชะงัก
"นั่นสิ.." จีมินทิ้ตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะหยิบแผ่นเพลงแผ่นหนึ่งออกมาจากชั้น เปิดมันออกก็พบกับรูปของเขากับพี่ยุนกิหล่นออกมา
"พี่ลืมเลยว่าซื้อเพลงมาแล้วก็เอารูปเรามาใส่ไว้ตามอารมณ์เพลง" ยุนกิว่าก่อนจะไล่เปิดแผ่นเพลงทีละแผ่น จีมินหัวเราะ
"พี่ก็ขี้ลืมมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ครับ"
"ไม่สิ" ยุนกิเถียง
"ช่างมันเถอะครับ เก็บของเถอะนะ" เอ่ยตัดบทก่อนจะค่อยๆ ทยอยเปิดแผ่นเพลงออกมาดูว่ามีรูปของเขากับพี่ยุนกิหลงเหลืออยู่หรือไม่
เขาเป็นคนชอบฟังเพลง เวลางอนกันพี่ยุนกิก็จะไปซื้อแผ่นเพลงมาง้อด้วยการใส่รูปคู่ลงไป พี่ยุนกิบอกว่าเวลาฟังจะได้นึกถึงกัน
"มีอะไรเหรอครับ?" เอ่ยถามอีกคนที่นิ่งไปไม่ยอมเก็บของเหมือนเคย
"จีมิน.."
"ครับ?" พี่ยุนกิกลืนน้ำลายลงคอ
"แน่ใจนะว่าถ้าพี่ไม่อยู่แล้วเราจะอยู่ได้?"
"ถ้าพี่คิดจะไปก็อย่าถามเลยครับ"
"ไม่ประชดดิ"
"ผมไม่ได้ประชด แต่ผมพูดจริง" จีมินตอบเสียงนิ่ง
"พี่ขอโทษนะ"
"รีบเก็บของเถอะครับเดี๋ยวเขารอนานนะ" เอ่ยตัดบทอีกทีก่อนจะฝืนยิ้มแล้วช่วยอีกคนเก็บของ
ไม่มีพี่ยุนกิน่ะ เขาอยู่ได้อยู่แล้ว ก็แค่ไม่เหลือใคร..
ไม่เหลือใคร..
