Darkened Soul [✔] #TBA2019 #MA2019

~Κεφάλαιο 4~

Έχω ξαναβρεθεί εδώ.. Το θυμάμαι.. Είναι η κρεβατοκάμαρα που ήμουν στο όνειρό μου πριν κάτι μέρες.. Ήταν εκείνο το όνειρο. Το ζωντανό όνειρο που δεν μπορούσα να εξηγήσω στον εαυτό μου. Το όνειρο που είδα με τον άνδρα χωρίς όνομα, τον Άιντεν δηλαδή έπειτα από πολλά χρόνια. Είχα νιώσει πολύ φόβο ενώ ήμουν στο σκοτεινό αυτό υπνοδωμάτιο και μετά.. Μετά ο Άιντεν με είχε αγγίξει στον ώμο μου κι εγώ είχα ουρλιάξει από τον τρόμο.. Αγγίζω ασυναίσθητα τον δεξί ώμο μου με το αριστερό χέρι μου χωρίς να σταματάω να κοιτάω το πάτωμα.

Ο Άιντεν έρχεται δίπλα μου αλλά δεν τον κοιτάω.. Δεν μπορώ να τον κοιτάξω.. "Τι έπαθες μικρή?" με ρωτάει με φωνή που δηλώνει οτι νοιάζεται για μένα.

Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω.. Αισθάνομαι οτι αν βγάλω τον παραμικρό ήχο, θα αρχίσω να τσιρίζω.. Μα πως τον εμπιστεύτηκα να με φέρει εδώ πέρα?! Θα είναι κανένας ψυχακιας που θέλει να με βιάσει.. Αισθάνομαι τα καυτά δάκρυα να βγαίνουν από τα καστανά μάτια μου.. Θέλω να πάω σπίτι..

"Αλεξάνδρα πες μου τι έπαθες?! Όραμα βλέπεις? Τι έγινε?! Να αρχίσω να ανησυχώ? Μίλα μου!" ακούω τον Άιντεν να λέει ενώ με ταρακουνάει..

"Θέλω να γυρίσω πίσω.. Μην με ξαναπλησιάσεις σε παρακαλώ.." του λέω ξέπνοα.

"Μα γιατι?! Τι σου έχω κάνει?!" απομακρύνεται για λίγο από μένα.

"Εδώ.. Ήταν η κρεβατοκάμαρα στο όνειρό μου.. Μην νομίζεις οτι δεν το θυμάμαι.. Έπαιζες τόσα χρόνια με τα όνειρά μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας σου!! Αφού λες οτι εγώ σε καλώ, τότε εγώ σου λέω να φύγεις!" προσπαθώ να μην φωνάζω αλλά πραγματικά είμαι στα όριά μου.

Ο Άιντεν με κοιτάει με ένα απορημένο βλέμμα. "Αλεξάνδρα.. Για ποιο πράγμα μιλάς? Δεν θυμάμαι να έχω παίξει ποτέ με τα όνειρά σου. Η αλήθεια είναι οτι σε παρακολουθούσα για κάποια χρόνια περιμένοντας να με καλέσεις. Αλλά όχι. Ποτέ δεν θα έπαιζα με τα όνειρά σου.. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι για να σε στενοχωρήσω." δεν ξέρω αν αυτά που λέει είναι αλήθεια.. Αφού εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα την φωνή του..

"Δηλαδή αν εσύ δεν έπαιζες με τα όνειρά μου, τότε ποιος το'κανε?! Και γιατί ο άνδρας στα όνειρά μου ήταν ίδιος με σένα?! Και για ποιον λόγο να σε πιστέψω?!" του λέω κοιτάζοντάς τον κατάματα.

"Δεν έχω ιδέα ποιος έπαιζε μαζί σου αλλά δεν ήμουν εγώ." λέει κρατώντας ουδέτερη στάση. "Σου ξαναλέω οτι εγώ δεν θα σε έκανα ποτέ να κλάψεις.. Νοιάζομαι για σένα..Είτε με πιστεύεις είτε όχι, εγώ νοιάζομαι για σένα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!"