Darkened Soul [✔] #TBA2019 #MA2019

~Κεφάλαιο 12~

Μπροστά μου βλέπω τον.. Έρικ? Στο πάτωμα να έχει δίπλα του την Αναστασία και να την δαγκώνει βίαια στον λαιμό... Είμαι σοκαρισμένη από το θέαμα και η δίψα μου δεν έχει φύγει λεπτό αλλά ποτέ δεν θα μπορούσα να βλάψω κάποιον γνωστό/φίλο μου..

Η λογική και τα συναισθήματα με τυλίγουν. Πράττω όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος (στην περίπτωσή μου βρυκόλακας με ανθρωπιά). Πετάω την τσάντα μου κάτω, πάω αμέσως στον Έρικ και τον τραβάω γρήγορα από τον ώμο για να ξεκολλήσει τους κυνόδοντές του από την Αναστασία.

"Τι κάνεις?!?" σχεδόν φωνάζω αλλά δεν ρισκάρω να ακουστώ σε όλο το σχολείο.

"Σαν τι σου φαίνεται να κάνω.?" ο Έρικ απαντάει με χαλαρή φωνή σαν να μην ρούφαγε τόσο επικίνδυνα το αίμα από την Αναστασία που παραλίγο να την σκότωνε.

"Ξέρεις τι εννοω! Θα το πληρώσεις!" του φωνάζω θυμωμένη αυτή την φορά ενώ παραξενεύομαι που δεν κάνει κάποια κίνηση να παλέψει μαζί μου. Απλά σηκώνεται μάλλον για να βγει από το μικρό δωμάτιο-αποθήκη.

Ο Έρικ καθαρίζει τα ρούχα του από την σκόνη του πατώματος κι ύστερα έρχεται δίπλα μου.. Υπερβολικά κοντά μου.. "Ξέρω οτι κάπου εκεί μέσα κρύβεται το σκοτάδι που τόσο θέλω να βγει στην επιφάνεια." σχεδόν ψιθυρίζει στο αυτί μου κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Η φωνή του μοιάζει αρκετά με του Άιντεν αλλα μπορώ να τις ξεχωρίζω.

"Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς! Φύγε!!" του φωνάζω το ίδιο θυμωμένη με πριν και φεύγω από κοντά του για να βοηθήσω την Αναστασία. Δεν μπορεί να έρχεται και να δαγκώνει την διπλανή μου όποτε του καπνίσει. Πολύ θρασύς μας βγήκε αυτός..!

Ο Έρικ ξανάρχεται κοντά μου "Θα σου πω κάτι τελευταίο, μια φράση που άκουσα μια μέρα, και μετά θα φύγω..:<<Ο καθένας έχει μια σκοτεινή πλευρά αλλά ο ίδιος διαλέγει σε ποιους θα την δείξει..>>" μετά απλά φεύγει σαν σφαίρα από δίπλα μου.

'Εντάξει.. Αυτό ήταν παράξενο.' λέω από μέσα μου. Η Αναστασία στο πάτωμα δίπλα μου είναι σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Σκύβω για να την βοηθήσω να σηκωθεί. Παρά το αίμα μου τρέχει από τον λαιμό της και την δίψα που έχω, ο θυμός που ένιωσα πριν για τον Έρικ με συνέφερε στα λογικά μου. Ψάχνω γύρω μου να βρω μια πετσέτα ή τίποτα παρόμοιο για να καλύψω την πληγή. Πάλι καλά σε ένα ράφι στα αριστερά μου βλέπω ένα πράσινο μικρό πανί. Το γραπώνω αμέσως και το φέρνω στον λαιμό της Αναστασίας.

"Αλεξάνδρα.. Εσύ είσαι...?" ακούγεται πολύ εξασθενημένη. Αναρωτιέμαι το πόσο αίμα ήπιε ο μαλάκας ο Έρικ.