Darkened Soul [✔] #TBA2019 #MA2019

~Κεφάλαιο 23~

Picture is from IamCDark

Αlexandra's POV
"Σαν πολλή ώρα δεν περπατάμε?" ρωτώ τον Άιντεν προσπαθώντας να διακρίνω που βγάζει ο διάδρομος που είμαστε τώρα. Είναι σκοτεινά και δεν μπορώ να διακρίνω το παραμικρό στον ορίζοντα (εκτός από πέτρες δηλαδή).

"Η σπηλιά είναι μεγάλη όπως φαίνεται." ανασηκώνει τους ώμους του.

"Απλά πιστεύω πως θα έπρεπε να μας έχει δώσει κάποιο σημάδι ως τώρα. Δεν νομίζεις?" αφήνω για λίγο το χέρι του Άιντεν από το δικό μου. Με κρατάει εδώ και πολλή ώρα κι ομολογώ πως έχει πιαστεί.

"Βασικά έχω την εντύπωση πως μόλις μας έδωσε ένα. Κοίτα." δείχνει με το χέρι του μπροστά μας.

Ακολουθώ το σημείο που μου δείχνει και προσέχω ένα φως στο βάθος της σπηλιάς κάμποσα μέτρα μακριά μας. Μας φωτίζει με το κιτρινωπό φως του ίσα ίσα ώστε ο ένας να βλέπει τα μάτια του άλλου.

"Προτείνω να τρέξουμε ως εκεί." κοιτάζω τον Άιντεν με νόημα. Μου γνέφει πως έχω δίκιο και σε λιγότερο από 4 δευτερόλεπτα είμαστε μπροστά στην πηγή του φωτός.

Βρισκόμαστε αντίκρυ από μια αίθουσα η οποία στηρίζεται σε έναν θόλο μέσα στην σπηλιά.. Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο εδώ μέσα αλλά τα πάντα στην Ντάλια μου φαίνονται πέρα από την λογική. Η συγκεκριμένη σπηλιά συμπεριλαμβάνεται σε αυτά που δεν βρίσκω κάποια λογική εξήγηση. Η αίθουσα δεν είναι ούτε μεγάλη αλλά ούτε και μικρή. Την χαρακτηρίζω λίγο μεγαλύτερη από ένα σχολικό προαύλιο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι το περιεχόμενο που βρίσκεται στο εσωτερικό της.

Χρυσά τραπέζια γεμίζουν τον χώρο και πάνω σε αυτά υπάρχουν χρυσά κοσμήματα και διάφορα αντικείμενα υψηλής αξίας. Μένω με ορθάνοιχτα μάτια στην θέα των τόσων πολλών πολύτιμων πραγμάτων. Δεν έχω δει ποτέ στην ζωή μου τόσο πολύ χρυσάφι. Κοιτάζω προς το ταβάνι και βλέπω πως στον θόλο υπάρχουν τοιχογραφίες με κορώνες και σεντούκια. Φαίνονται πολύ εντυπωσιακά από εδώ κάτω.. Δεν έχω δει καν τις τοιχογραφίες από την πλευρά του χώρου γιατί δεν έχω μπει ακόμα μέσα στην αίθουσα.

"Έλα Άιντεν ας μπούμε μέσα..!" τον πιάνω από το χέρι και πάω να μπω μέσα. Εκείνος όμως με σταματάει ένα μέτρο πριν κατέβω τα σκαλιά της εισόδου.

"Δεν πιστεύεις οτι είναι παγίδα?" με ρωτάει κοιτώντας πρώτα την υπόγεια αίθουσα κι έπειτα εμένα έντονα. Τα μάτια του έχουν αλλάξει χρώμα κι αναρωτιέμαι γιατί.. Αφού δεν υπάρχει αίμα εδώ κοντά. Δεν το μυρίζω. "Είναι λόγω του σκοταδιού. Και τα δικά σου είναι κόκκινα" μου εξηγεί αφού προφανώς διάβασε την σκέψη μου.