The Most Painful Goodbye [ Watty's2019]

Her

As the door closes.

I close my eyes.

Pumatak ang luha ko.

Nasasaktan ako pero at the same time masaya din.

Masaya ako dahil siya na mismo ang nagtapos sa relasyong matagal na naming pinapangalagaan.

Masaya ako dahil sa wakas, wala na akong aalalahanin pa kung mawala man ako sa mundo.

Nag ring bigla ang telepono. Tumayo ako at sinagot iyon.

"Hello?"

"Hello, kaye? . This is Dr.Sy. Your surgery is scheduled this coming friday. Okay lang ba?"

"Sure. Thank you" after that, I ended the call.

Brain tumor.

Yes, I have that.

Kahit masakit mas okay na ako don kasi kahit mawala ako, alam kong magiging okay siya.

----------

Friday 7:08 pm

"Okay ka lang? Kinakabahan ka yata?"

"I'm fine Doc. Don't mind me" nakangiti kong sabi sa Doctor ko.

Habang naglalakad sa mahabang Corridor. Maraming mga bagay-bagay ang biglang pumasok sa isip ko. Tulad nang kapag nawala ako, Marami akong maiiwan dito sa mundo.But the possitive side is, maiiwan ko man sila, nandun parin naman ang alaala.

"Kaye are you still with me?" Nabalik ako sa katinuan ng marinig ko ang sinabi ni Dr.Sy

"Po?"

"There's only a 50% possibility na magiging succesful ang surgery. Pero wag kang mag-alala, gagawin namin lahat ng makakaya namin :)"

"I'm cool with it. Besides, kung oras ko na talaga, oras ko na. I have nothing to do with it"

Napangiti siya sa sinabi ko.

Ilang dipa nalang ang layo namin sa opisina niya nang may mahagip ang mga mata ko.

Si jace.

Katulad ko ay nakasuot din siya ng Hospital Gown.

He's looking back at me.

Anong ginagawa niya dito?

Nakatingin lang kami sa mata ng Isa't-Isa, nang may maalala ako,

"Why are you searching about myeloma cancer?"

He looked at me and smiled.

"Yong pinsan ko kasi, may sakit. Her nose were always bleeding, kaya nagpa konsulta na kami sa doktor, at doon namin nalaman na may myeloma cancer siya. Wala akong alam tungkol sa sakit na 'yon so that's why I did a research."

Tumango lang ako, then later on, he excuse his self and went to the bathroom.

I Saw some blood on the paper kaya paglabas niya ay tinanong ko agad siya.

"where did these blood came from?" Sabi ko sabay turo sa papel.

" dumugo ilong ko. Siguro dahil ilang oras din akong nakayuko"

Right.

Ngayon ko lang napagtanto na siya ang mayroong myloma cancer at hindi ang pinsan niya, kaya bago paman siya makalayo ay tumakbo ako palapit sa kanya.

"Jace"

He stop, So did Her Doctor.

"Anong ginagawa mo dito kaye?"

Hindi ko sinagot ang tanong niya.

"Why didn't you tell me?"

Natahimik siya.

Chance na naming makapag-usap but his doctor spoke.

"Please excuse us. Malapit na ang oras namin para sa Chemo niya."

He turn his back on me.

Then walk away.

From me.

From my life.

At hindi ko alam kung kailan siya babalik, o kung babalik pa ba siya.

For the last time I looked at him,

He looked back na parang alam niya na nakatingin ako sa kanya.

Hindi ko alam kung naghahalucinate ba ako pero may nakita akong kuminang sa mata niya.

Naluluha siya.

Bago ako makatalikod sa kanya,

He mouthed the word "SORRY"

Dr.Sy was waiting for me dahil pupunta nadaw kami sa operating room.

Pumasok agad kami sa loob, humiga ako sa malambot na kama at pinikit ko ang aking mga mata.

Ang sakit pala.

Akala ko ako lang ang masasaktan, akala ko ako lang ang nagtitiis, but truth is, siya din pala.

Funny how we shared happy memories together, and at the same time, pareho kaming nagtitiis sa mga sakit namin.para nga talaga kami sa Isa't-Isa.

""God bless" was the last thing I heard, bago ako makatulog.