Unbreakable Bond (Until it ends)

Unbreakable Bond

Dali akong pumasok sa school kahit na katatapos ko lang maglunch, sabi mo kasi sa text mo,

Where are you now, 'cause I'm thinking of you.

So, malamang nasa school ka na. Pagkapasok ko sa gate na humihingal pa, nakita na kita agad sa silong ng mangga, nakaupo ka sa bench doon. Diyan kasi ang favorite place ko at malay ko ba kung naging favorite place mo na din.

Lumapit ako sayo at nag-'hi!', ngumiti ka at naupo na ako sa tabi mo. Mula pagkaupo ko ay nagsimula na rin ang teleserye ng buhay ko. Halos makwento ko na sayo ang kwento ng lola at lolo ko. Habang ikaw, tahimik at tumatango-tango lang kung minsan.

Higit na isang taon na tayong magkaibigan, at malamang kilalang-kilala mo na ako. Pero ako patuloy pa ring namimisteryohan sayo.

Bukod kasi sa magkaiba tayo ng pananampalataya, edad at uri ng pananamit ay wala na akong alam tungkol sayo. Kung paano ka lumaki, kung ano ang mga paborito mo at ano yong mga hilig mong gawin.

Madali ka lang magkaroon ng friends samantalang ako, kailangan kong mag-effort para magkaroon ng kaibigang mananatili sa tabi ko. Sa lahat nga ng naging kaibigan ko, ikaw lang ang iba sa kanila. Hindi ko nga inimagine na magiging kaibigan kita, until one day nalang katext na kita at lagi na kitang kasama. Kapag may problema ako lagi kang nandiyan para daluhan ako. Na sa ating dalawa para ako lang yong laging kailangan ka, at ikaw naman ay laging nadiyan para sa akin.

Pero dahil sa pagiging misteryoso mo, kahit magkaibigan na tayo ay may mga bagay parin na nahihiya ako sayo.

Sobrang bait mo, sobrang caring at plus pa na matalino ka talaga. Dahil ikaw ang first honor sa klase niyo, nasa top 7 lang ako.

Mas matanda ako ng dalawang taon sayo pero bakit feeling ko mas mature ka kaysa sa akin. Hanggang sa nasanay na ako that you're always there for me.

At dahil diyan mas minahal pa kita bilang kaibigan ko.

It broke my heart noong nalaman ko na magmomove na kayo ng family mo sa Canada. Nasanay na kasi akong nandiyan ka lagi, hindi ko alam na darating yong time na magkakahiwalay tayo. At dumating pa yong time na nagregret akong nakilala pa kita, di sana hindi masasaktan yong loob ko ng ganito.

Pero still, thankful ako na nameet kita.

Ikaw lang ang naging totoong kaibigan ko in my high school life, ikaw lang ang kaibigan ko na nagparamdam na special ako. Pero mawawala ka din pala, aalis ka pala at iiwan mo ako.

Noong pagalitan ako sa bahay at nagsumbong ako sayo, sabi mo sa pagtetext-san natin,

Nandito naman ako ah, hindi naman kita iiwan.

Pero nahihirapan akong paniwalaan na lagi ka paring nandiyan kahit malayo ka na.

Kagaya ka din nila, iiwan mo din ako.

Dahil siguro sa sobrang sama ng loob ko, nasabi ko nalang iyan.

Pero agad kang nagreply,

I don't know if concern ako sayo, o baka mas malalim pa don.

Nagets ko naman ang ibig mong sabihin. Pero....

Nagdesisyon akong lumayo sayo, umiwas sayo. Nagkikita tayo sa school pero nagawa kong huwag kang pansinin. Siguro nga sobrang sama ko sayo dahil sa ginawa ko, though wala ka namang ginawang masama sa akin.

Nakita ko kung paano ka nalungkot, kung paano ang naging epekto ng ginawa ko. Sa totoo lang, kahit hindi mo alam ay nasasaktan din ako, pero I thought yon ang kinakailangan kong gawin.

Pero namimiss kita, gusto na ulit kitang makatext at makausap. Yong gaya ng dati, so isang araw, pagkapasok mo at bagong rebond yong hair mo non. Tinext na agad kita nong makita kita.