Assepoester: a new story. #AltEnding

Deel 13

De prins neemt plaats op de troon en de man met de trompet maakt het geluid dat de prins aanwezig is. De zaal vult zich met mensen die allemaal nieuwsgierig zijn naar wat hij te zeggen heeft.

"Dames en heren, ik wil graag iets mededelen" begint hij en de mensen worden doodstil. Hij knippert met zijn ogen en hij zoekt door het publiek naar mij. Wanneer hij me heeft gevonden ontspant hij en haalt hij diep adem. "Ik heb mijn..." Op dat moment wordt hij onderbroken en vliegen de deuren van de zaal open. Het harde geluid van hakken klinkt op de vloer. De prinses wurmt zich door de mensen heen naar voren en fluistert iets in de prins zijn oor.

De prins kucht even duidelijk en herpakt zichzelf dan weer. "Tot mijn spijt is mijn mededeling nu niet prioriteit. Van wegen diefstal zal dit later ter zaken komen."

De prinses laat haar broer nauwelijks uitpraten en duwt hem uit de troon om zelf plaats te nemen. "Vanochtend is er van mijn..." Halverwege haar zin stopt ze en haar ogen blijven fel op mijn gericht. Ze schiet overeind uit de stoel en dendert op mij af. Een paar centimeter van mij vandaan blijft ze staan. Haar ogen zijn samengeknepen en haar gezicht is rood aangelopen. "Jij hebt mijn jurk gestolen!" schreeuwt ze terwijl haar blik glijdt over de roze jurk die ik draag. Het is inderdaad haar jurk, maar volgens een dienstmeisje mocht in het lenen. Ik probeer het haar uit te leggen, maar ze geeft de tijd niet. "Bewakers? Gooi haar het kasteel uit!"

Twee grote gespierde kerels komen op me aflopen en ieder pakt me bij een bovenarmen. Ze slepen me richting de deur van de zaal. Halverwege worden ze tegen gehouden. De prins staat voor hen en vraagt hen te stoppen.

Gaat hij ze tegenhouden? Vraag ik me af. Ik glimlach naar hem en hoop hem te helpen herinneren aan de uren die we hier voor samen hebben gedeeld. Ik weet zeker dat ik die gevoelens niet alleen heb gevoeld. Ik heb hem zien lachen en gezien hoe graag hij met me wilde aanraken. Of heb ik het me verbeeld. Vertel me alsjeblieft dat je me nog een kans geeft, smeek ik in mijn hoofd.

"Ik heb me helaas in je vergist." De teleurstelling is duidelijk in zijn stem te horen en er rolt een traan over mijn wang. Wat heb ik dit in zo'n korte tijd verpest, mopper ik in me jezelf. Ik was zo dichtbij. Ik had de prins kunnen trouwen, maar in plaats daarvan wint Anastasia nu en hier zal ik de rest van mijn leven voor boeten. Ik zal nu mijn slaapplek kwijt raken en op straat belanden. Niemand die me zou helpen en uiteindelijk zal ik omkomen van de honger.

Alle erge scenario's zijn al in gekomen en de slechte gedachtes stoppen niet. De ene na de andere volgt en de ene is nog erger dan de andere. Allemaal komen ze op hetzelfde neer. Ik heb het goed verpest!

De bewakers kijken vragen naar de prins of ze verder mogen gaan met hun werk. De prins knikt en de bewakers grijpen lomp mijn bovenarm. Ze trekken me langs de prins en de zaal vol mensen. Ik zie het leven wat ik net had bereikt aan mezelf voorbij gaan en dat is mijn eigen schuld.

Zna