Assepoester: a new story. #AltEnding

Deel 11

"Ik heb niets om te dragen" mopper ik terwijl ik geïrriteerd de lege kast in kijk. De deur van de kamer wordt geopend en ik grijp schamend naar een handdoek om mijn ontblote lichaam onder te verbergen. "Ik heb niet om aan te doen" herhaal ik en de vrouw in de deuropening kijkt me medelevend aan. Normaal gesproken is het een typische zin van een tiener meisje die haar ogen uitkijkt in een bomvolle kast. Bij mij is het helaas werkelijkheid.

"Ik kan vragen of de zus van de prins iets voor u te lenen heeft" bied de vrouw aan en ik bedank haar vriendelijk. Een paar minuten later komt ze binnen met een prachtige roze jurk. "Ze was er niet, maar ik heb voor u een jurk uit de kast gepakt die ze geloof ik nooit meer draagt."

Ik bedank haar vriendelijk en hijs mezelf in de lange jurk. Het sluit nauw op mijn middel en ik voel dat de prinses een stuk dunner is als mij. Met mij buik nog ingehouden loop ik door het kasteel. Ik kijk mijn ogen uit naar de adembenemende kroonluchters en prachtige schilderijen.

"Nooit zoiets eerder gezien?" vraag er plots iemand achter me. Ik draai me om en daar staat de prins in een simpele witte blouse en beige pantalon. "Dit is een originele uit het jaar 1617" vertelt hij enthousiast terwijl hij kijkt naar het schilderij van een roodharige vrouw.

Ik herken het schilderij. Het heeft vroeger in de gang gehangen van mijn oma's huis. Ze vertelde altijd verhalen over die vrouw en ik moet goed nadenken om haar naam te herinneren. "Maria Versace?" gok ik en hij knikt goedkeurend.

"Je kent het? Er zijn niet veel mensen die schilderijen kennen en helemaal niet zulke die maar zelden te zien zijn." Ik vertel hem over mijn oma en haar verhalen en hij luistert aandachtig.

"Ik zou haar graag willen ontmoeten" stelt hij voor.

Maar ik moet hem teleurstellen: "ze is helaas alweer tien jaar dood."

Hij verontschuldigd zich en legt zijn arm op mijn schouder. "Je vader, je moeder en je oma" noemt hij op en hij lijkt meer over me te weten dan ik dacht. "Je hebt het vast niet makkelijk gehad vroeger. Als je ergens over wil praten, kan dat. Mijn vader heeft me nu nodig, maar ik kan wel wat met je drinken om vier uur." Ik knik enthousiast op zijn voorstel en hij drukt een kus op de rug van mijn hand.

Ik til de roze stof op om over de drempel van het café te stappen. Ik kom binnen in een ouderwets kroeg met een houten bar en hout gelakte barkrukken. Ik zie de prins verder op aan de bar zitten met een drankje met een goede schuimlaag in zijn hand. Ik loop op hem af en wanneer hij me ziet aankomen, staat hij galant op. Hij drukt een kus op mijn wang en helpt me met zitten op de hoge kruk.

"Nooit verwacht dat ik een biertje zou drinken met de prins in zijn eigen persoonlijke kroeg" grap ik en hij grijnst breed. Hij tikt zijn glas tegen de mijne en terwijl hij diep in mijn ogen kijkt, proost hij. "Proost" herhaal ik en mijn blik blijft in zijn adembenemende ogen rusten.

"Is dit niet het beste wat je kan hebben?" zegt hij trots terwijl hij zijn blik van mij lost maakt en door de kroeg heen kijkt. "Een prachtige kroeg, een lekker biertje en een beeldschone vrouw." Ik bloos diep bij het horen van het woord: 'beeldschoon'. Noemde hij me nou mooi vraag ik in mijn hoofd af. De woorden komen langzaam binnen en ik kan niet anders als glimlachen.

Ik herhaal zijn woorden en speel het op hen terug. "Is dit niet het beste wat je kan hebben? In de prins' kroeg zitten, een lekker biertje en een prachtige prins."