Assepoester: a new story. #AltEnding

Deel 15

"Ik kan het je uitleggen."

"Graag" is mijn antwoord. Ik wil toch wel weten waar ik slaap. Niet dat ik straks bij een of andere psychopaat logeer die het heeft gemunt op mijn leven.

"Het is niet zomaar een verhaal. Je moet me beloven het aan niemand te vertellen."

"Ik heb niemand om het aan te vertellen, weet je nog." Een typische o-ja-moment is in Thijs gezicht te zien en hij knikt begrijpend.

"Ik ben geboren als het eerste kind van het koningshuis. Ik ben opgevoed met het vooruitzicht dat ik ooit prins zal worden. Ik ben het hier nooit helemaal mee eens geweest, maar toen ik eenmaal een jaar of tien was, had ik het geaccepteerd. Er was tenslotte niets wat ik er aan kon veranderen, dacht ik."

Met open mond sta ik verbaasd Thijs aan te kijken. Het verdwenen oudste kind van het koningshuis. Ik kan de krantenkoppen en de posters met vermist nog zo goed herinneren. Iedereen in het land keek beter na de mensen die ze tegenkwamen in de hoop hem te vinden en hem thuis te brengen. Overigens lag er een beloning op je te wachten als je hem thuis bracht en dat was een bedrag met meer nullen dan het rekenmachinetje aankan.

"Maar toen ik ging puberen ging ik weer opnieuw over mijn toekomst denken. Ik wilde geen koning worden met meer verantwoordelijkheid en plichten dan ik toen al had. Ik was een opstandige tiener die liever een joint opstak dan mijn beste beentje voorzette voor bijvoorbeeld school. Onder het eten begon het normaal te worden om iedere avond te discussiëren over de opvolger. Mijn ouders wilde per se dat ik de nieuwe koning werd en wel als ik achttien werd."

"Hoe oud ben je?" vraag ik uit nieuwsgierigheid. Ik me herinneren dat ik zestien werd toen ik voor het eerste de posters zag. Ik was die dag nog zo boos geweest dat alles daarom draaide en mijn verjaardag helemaal niet meer belangrijk was.

"Ik ben vorige maand 24 geworden." Precies zoals ik dacht. "Dus toen je achttien werd vertrok je?"

Hij knikt. "Na jaren zeuren was het me niet gelukt om hun mening te veranderen. Hun zagen het als mijn plicht en ik wist dat ik over een maand gedwongen zou worden de kroon over te nemen. In die tijd was ik verslaafd aan de drugs en er waren weinig momenten dat ik helder kon denken. Drie dagen voor ik achttien zou worden, begon ik te stressen. Ik verliet in angst het paleis en ik heb twee jaar in de bossen geleefd samen met een meisje dat ik had leren kennen."

Er loopt een traan over zijn wang en hij staat op. Een paar minuten later komt hij terug met een glas water en een zakdoek. Hij haalt even diep adem en gaat dan weer verder met vertellen. "Ze heeft me geholpen om af te kicken en we wisten samen van iedere dag een leuke dag te maken zonder verplichtingen. Ik kon eindelijk weer genieten van mijn leven en ik had niets gepland voor de toekomst. Ik vond alles prima als het maar met haar was."

Zijn ogen kleuren rood en vullen zich met tranen. Hij veegt ze gauw weg. Ik gooi mijn arm om hem heen en trek hem naar me toe. Zijn hoofd beland op mijn borst en ik woel door zijn haren. Ik probeer hem te op te beuren, maar hij lijkt ontroostbaar.

Hij haalt even diep adem omdat hij graag zijn verhaal af wil maken. "Ze leidde zonder dat ik het wist aan een ziekte en haar familie, die ik later heb gesproken, wisten dit en wilde dat ze medicijnen nam. Zij wilde in rust overlijden zonder er voor te moeten vechten. Na haar dood wist ik niet meer wat ik met mijn leven moest doen. Ik besloot om verder door het leven te gaan als een ander persoon en ik veranderen alles wat mogelijk was aan mij zelf. Sinds die dag heb ik zwart haar, een zonnebank bruine huid, bruine lenzen en een getrimde baard."

"Waarom ga je dan nog wel naar de balfeesten?" vraag ik hem.

"Er zijn moment dat ik mijn familie ontzettend mis. Die twee keer in het jaar dat ik ze zie, doet me dan goed."

Er lopen opnieuw tranen over zijn wangen. Deze keer veegt hij ze niet uit schaamte weg, maar laat hij ze over zijn huid rollen. Ik druk hem dicht tegen me aan en zo vallen we in slaap.

l0e