Captured by Her Eyes: The Obsession

Eraine 1

Chapter 1: The End

[ERAINE]

Masaya kong tiningnan ang asawa kong si Dave at ang dalawa naming anak na si Julie at Julian. They're twins, a boy and a girl. Halos isang buwan na lang din ay mag-aanim na taong gulang na sila.

Nag-tama ang mata ko sa kanya. He smiled and waved.

"Come on, hon. Makipag laro ka naman sa kanila, pagod na ako!" Natatawa nitong sabi. Sinimangutan ko siya at napa-tingin sa malaki kong tiyan.

"Alam mo namang buntis ako eh!" Pag-tataray ko na i-kinatawa niya lalo. Napa-ngiti na din ako. Ng akmang tatayo ako ay bigla akong nakaramdam ng hapdi sa may matres ko. May tubig na umagos sa binti ko.

Napa-hawak ako sa kung ano man at hirap na hirap na hinabol ang aking hininga.

The last thing I knew is that I fell loudly at the grass with my children and husband running before me.

Binalot ako ng kadiliman at nakaka-hilong pakiramdam. Pamilyar pero nakaka-panibago.

Kinapa ko ang hinihigaan ko at kumunot ang noo dahil sa pamilyar na amoy ng pagkain.

Napa-balikwas ako ng higa at nanlaki ang mata.

"Sht!!" Mahina pero naiinis kong sabi.

Nagawa ko nanaman siya! Nagalaw ko nanaman ang oras, letse! Ang tagal kong nag-pigil tapos mababalik nanaman ako?! Argh. Sayang ang 30 years ko kung magka-kaganito lang ang lahat!

"Ate!" Rinig kong sigaw ng sobrang kilala kong boses. Si Danica.

"Baba ka na daw! Sabayan mo si mama kumain dito. Alis na ako!" Napa-hilamos ako ng mukha. So I'm back to being 19? I guess.

I looked around the room and saw all the familiar things surrounding me. Memories of all sorts rushed back to me.

Napa-iling na lang ako bago na-gpalit ng damit, hilamos at toothbrush bago bumaba. Sa hagdanan, malayo pa lang ay na-amoy ko na ang amoy ng paborito kong egg-hotdog omelette. I smiled and shaked the small tears forming in the corner of my eyes. Ansakit pa din kahit na sanay na naman ako.

Patay na si mama sa oras na naka-set kanina, may asawa na si Danica at nakatira sa ibang bansa. Diabetes at multiple organ failure ang ikinamatay ni mama. It was a sad memory of the past's past. Hindi ko nga alam kung past pa ba ang tawag dun kasi nga sa ngayon ay hindi siya nangyari. Ang hiling ko na lang ay sana hindi na yun mangyari.

Yes, I am a time-traveller. I can do it anywhere and anytime. Minsan, sadya at minsan naman ay biglaan-- like what happened earlier.

I tried to surpress that power of mine for 30 years. I had two kids, a surprising twins, then an unborn child in my tummy, and a loving husband. Pero nawala lahat ng effort ko dahil nabalik ko na naman ang oras.

The reason why I'm trying so hard to not use it is not because there's a limit or something, hindi ko siya ginagamit dahil kapag nagta-time travel ako ay may isang part sa memory ko na nawawala.

Well, I still do remember what I am on my past life. Imortal kasi ang kaluluwa ko. Once na namatay ang katawang tao ko ay mabubuhay ako after 5, 10 or 15 years later. 30 na ang pinaka-matagal na ressurrection waiting period.