Captured by Her Eyes: The Obsession

Eraine 2

Chapter 2: Entering the Loop Of Eternity

[ERAINE]

"Sorry...po...ma" hingal na hingal kong sabi pagkarating sa bahay. Nginitian niya ako at inabutan ng towel na ginamit ko naman para punasan ang pawis ko.

"Naku, mukhang nakapag-lakwartsa ka ah? Saan ka galing ah? Asan yung mga itlog at mantika?" Natatawa nitong tanong. Napakagat ako sa labi habang kinakamot ko ang batok ko.

"Uhmm...ano, naiwan ko po sa...ano...uhm...bahay...?" Paghahanap ko ng palusot.

"Bahay nino?" Sabi nito habang nagbibiro ang tono pero nakataas ang isang kilay.

"Bahay ni...ni..." isip, Eraine, isip. "Ng...ano...ng kaibigan ko...?" I crossed my fingers behind me, wishing she'll believe my lame reason. Sorry po talaga, mama, I'm very sorry for lying. Ito na po ang huling beses, promise!

Napatawa si mama ng mahina bago tumango, her face lit up with excitement.

"Kaibigan mo? Talaga? Papuntahin mo naman dito minsan. Matagal ka ng hindi nagdadala ng kaibigan sa bahay, si Sarah na lang ata ang natatandaan ko" natatawang kwento ni mama. Kumunot agad ang noo ko sa narinig. Teka, nakapagdala na ako ng kaibigan sa bahay? Woah, I thought I never had friends? Atsaka sino si Sarah? I never knew someone named Sarah, never remember having an acquaintance ever. What is happening?

★★★

I was rocking myself to sleep when I remembered the girl earlier. She was really pretty, the scene was scary but she was dazzling, ang ipinagtataka ko lang ay kung bakit ngayon ko lang siya nakita? Plus, bakit nasa gubat siya?

Wag mo namang sabihing multo siya? Oh, God, no. I really hate out of this world creatures and stories, kahit na ganito ako ay meron pa din akong kinatatakutan.

To ease my fear, I reached out for my necklace. Isa iyong pendant na kahit na anong gawin ko ay hindi nawawala sa leeg ko, I figured out that it was a necklace given by my first parents, though, hindi ko na maalala ang pangalan o itsura nila.

But I anxiously tapped through my whole neck, and there was no necklace present.

Napa-upo ako kaagad sa kama. Nasaan na yun? Kung nawala ko iyon ay dapat mag-appear uli ito sa katawan ko, pero bakit wala? Kinapa ko na ang buong katawan ko pero wala pa din.

Imposible namang imahinasyon lang na nawawala at bumabalik ito? I can't be tricked by those! I am literally a living impossible, no way I was dreaming?

I was thinking really hard when I heard a wolf's howl. Lumingon ako sa bintana na natatakpan ng kurtina. Ilaw lang ng buwan ang tumatama doon, iyon na din ang nagbibigay liwanag sa kwarto ko.

"The forest?" Taka kong tanong sa sarili ko. Out of every single place I'm remembering I've been, iyon ang pinaka-posible na lugar na mahuhulog ang kwintas ko.

I was running and everything in there, I might had it accidentally thrown or something? Right?

Tumayo na ako sa kama at kinuha ang cardigan ko na naka-sabit sa upuan atsaka sinuot. I need to find my only remembrance about my first parents, my only memorandum that proves I can be a normal being, I am desperate.

And without much thought, I trudged out to the eerie woods.

★★★