რატომ ხდება რომ გულს სწორედ ის ადამიანები გვტკენენ ვინც ყველაზე მეტად გვიყვარს? რატომ არის ცხოვრება ასე დაუნდობელი? მინდა! ის ღამე იყოს მინდა! უსასრულოდ გაგრძელებულიყო. მინდა! არასდროს დამეტოვებინა. მინდა! ისევ ერთ პლედში ვიყოთ გახვეულები. მინდა! მისი თვალები ძველებურად სიყვარულით მიყურებდეს. ასეთი რა დავუშავე რომ ასე მსჯის? მე არ მქონდა სხვა გამოსავალი ვალდებული ვიყავი წავსულიყავი. მან ეს იცოდა! იცოდა! რომ შევიყვარებდი. იციდა! რომ მის გამო დავიტანჯებიდი. სამაგიეროს მიხდის რაც მშვენივრად გამოსდის. გულს მტკენს ძლიერ მტკენს. ცრემლები... ცრემლები კიდევ რამდენი ცრემლი? კვლავ ვერ ვაკონტროლებ ცრემლებს.
. ერთმა "ბრძენმა თქვა" რომ დრო ყველაფრის მკურნალია,სამწუხაროდ ხშირ შემთხვებაში არა. რაც უფრო დრო გადის უფრო იტანჯები. რაც დრო გადის მით მეტ ადამიანს კარგაც თითქოს ყველა და ყველაფერი დროსთან ერთად ქრება. რჩება მოგონებები მაგრამ ეს დროებითია დრო მასაც დაგვავიწყებს. დადგება დღე და იმ ტკივიკს ცუდ სიზმრად გაიხსენებ თითქოს არც მომხდარა.
. რამდენჯერ უნდა დავარწმუნო ჩემი თავი რომ აღარ გავიხედო წარსულისკენ და ცხოვრება გავაგრძელო. მერამდენედ ვამბობ რომ ჯიმინი დავივიწყე აღარ მიყვარს. არ ვიცი რატომ მიყვარს საერთოდ? მან სხვა აირჩია. განაგრძო ჩემს გარეშე ცხოვრება. მეც ვიპოვი გზას ცხოვრება გავაგრძელო ვიპივი ადამიანს ვინც მის დავიწყებაში დამეხნარება და ვისაც მართლა ვეყვარები.
. ახლა ოთახში ვარ ჩაკეტილი. მაგრამ დროა გავიდე. კარს ვაღებ გავდივარ ამ დროს კი ჯიმინის ოთახიდან გოგო გამოდის. ძალიან ლამაზი ტანით, უმაღლესი ბრენდის ტანსაცმელით. თავი ისე უჭირავს თითქოს მის გარდა არავინ არსებობდეს. ზუსტად ჯიმინს შეეფერება ორივე ეგოისტი და თავშიავარდნილია.
-გამარჯობა -ზრდილობიანად მივესალმე -მე ანასტასია მქვია
- მე ჯენნი ვარ.- ძერსკად გამიღილა და წავიდა. ჰაჰ? ამ გოგის თავი ვინ გონია? თუ ჩამოვაგდე ახლა იმ ქუსლიანებიდან და ის ფეხსაცმელები ჩავთხარე პირში მერე გამიღიმოს კიდე.
ჯიმინ ჯემი არ გაქვს მაგრამ ახლა ჯენი გყავს ,ვამხნევებ ჩემს თავს.
-უკვე გაიცანი ჯენნი? -მკითხა ჯიმინმა. რომელიც თავის ოთახიდან ახალი გამოსული იყო.
-კი გავიცანი შეეფერებით ერთმანეთს.
-ჰაჰ მართლა? და ჩვენ როდის დავასრულოთ გუშინდელი ღამე? -ეშმაკურად ჩამიცინა.
-დასასრულებელი არაფერია მე შენთან ორი წლის წინ გავწყვიტე ურთიერთობა.
-ჰმმ...-ხელი მკრა და ოთახში შემაგდო. ლიგინზე დამაგდო. ზუსტად იგივე პოზაში რაც ღამით. -ახლა კი სიმართლე მითხარი
-გამიშვი არაფრის თქმას არ ვაპირებ- ვეჩხუბები. წამოდგომს ვცდილიბ მაგრამ ხელებს მიჭერს და უკან მანარცხებს
-უბრალიდ სიმარე მითხარი რომ გენატრებოდი და რომ ისევ გიყვარვარ
-არა არაფერს არ გეტყვი მომშირდი- მგონი ცრემლებიც წამომივიდა.
-მაშინ შენ თავს დააბარალე -ჩემსკენ იხრება და კისერში მკოცნის.
-გთხოვ გაჩერდი
-მხოლიდ მაშინ როცა სიმართლეს მეტყვი
-ხო მენატრებოდი და მიყვარდი- ეს სიტყვები ვთქვი თუ არა შეწყვიტა კოცნა - ჰო მთელი ორი წელი მეგონა რომ შენც გიყვარდი თურმე ამდენი ხანი ტყუილში ვცხივრობდი. იცი როგირ მატკინე გული? იცი რამდენი ღამე გამიტარებია შენზე ტირილში? საერთოდ წარმოგიდგენია რა დამემართა როცა გუშინ ვიგაც გოგისთან ერთად დაგინახე? იცი ეს როგორი დამამცირეველია? შენ მე გუშინ საბოლოიდ გამანადგურე. ახლა კიდევ მოდიხარ და... კლაყოფილი ხარ? ახლა გამიშვებ? დაიკმაყოფილე შენი ეგო? იდიოტო მომშირდი. მეზიზღება შენი შეხება. ყველაფერი მეზიზღება რაც შენს თავს მახსენებს. მეზიზღები როცა გიყურებ. შეიძლება ოდესღაც მიყვარდი მაგრამ ეს გრძნიბა სიძულვილმა ჩაანაცვლა.
ჯიმინი ნელა წამოდგა და აივნიდან გავიდა. მე ლიგინზე ვეგდე და ვტიროდი. მაგრამ არ ვაპირებდი დიდხანს ასე ყოფნას ჩანეოლს დავურეკე და სასეირნიდ წავედით.
. ერთი კვირა გავიდა.ჯიმინი თვალით არ დამინახავს.ჩანეოლს რომ ვკითხე მითხრა რომ ახალ ალბომზე მუშაობენ და გვიან ბრუნდება და დილით ადრე გადისო. ძალიან კარგი. ჩანეოლი ყოველ დღე კომპანიაში იყო და ჯგუფის საქმეებს აგვარებდა. ერთი კვირაა სახლში ვარ. გადავწყვიტე გასართობად წავსულიყავი. ჩანეოლს დავურეკე მაგრამ არ მპასუხობდა. ამიტომ შეტყობინება დავუტოვე.
კლუბში წავედი.ამჯერად არ ვსვამდი უბრალიდ ბართან ვიჯექი.
-შეიძლება სასმელზე დაგპატიჟოთ? -მითხა ვიღაც ბიჭმა.რომელიც უკვე კარგად გამომთვრალი იყო.
-არ ვსვამ
-მაშინ ვიცეკვოთ?
-არა არც ვცეკვავ-ვუთხარი მაგრამ ძალით ცადა ჩემი სცენაზე აყვანა. არ მომეწონა მისი ხელების ფათური ისე გღიზიანებული ვიყავი ვაპირებდი ბოთლი მეთხლიშა თავში, მაგრამ ვიღაცამ მოსდო.
-აჰჰ ჩანეოლ მადლობა.
უცებ ცრემლები წამომივიდა გამახსენდა მარკი და ჯიმინი ორი წლის წინ.
-კარგად ხარ? ნუ ტური წამო გარეთ გავუდეთ.
გარეთ გავდიოდით როდესაც ჯიმინი და ჯენნი შეგვეფეთენ კარებში.
-რა მოხდა? -კითხა ჯიმინმა ჩანეოლს. შემდეგ მე შემომხედა შემატყო რომ კარგად არ ვიყავი.
-არაფერი უბრალოდ ერთ ბიჭთან უსიამოვნება მოუვუდა მაგრამ ახლა ყველაფერი მოგვარებულია. - უპასუხა ჩანეოლმა.
-ჩემთან ერთად წამოვა ჩანეოლ!-თქვა ჯიმინმა.
-არ არის საჭირო მე წავიყვან სახლში.-უთხრა ჩანეოლმა. ჯიმინს თვალებში ვუყურებდი და თითქოს ვთხოვდი ამ ერთხელ მაინც არ გამიშვათქო.
-არა ჩმეთან ერთად წამოვა!-ხელი ჯენნის გაუშვა. მე ჩამკიდა და მანქანაში ძალით ჩამსვა ვერც მივხვდი რა გააკეთა. ამ მომენტში საერთოდ არ ვფიქრობდი თუ რა ხდებოდა ჩემს გარშემო. დავწყნარდი და ჩუმად ვკითხე
-სახლში მივდივართ?
-არ მინდა სახლში. წამო ყველა დავიკიდოთ და სადმე წავიდეთ
-ჯენნი?
-ჰო მაგის გამო დიდი პრობლემები მექნება მაგრამ გთხოვ დღეს დავივიწყოთ ყველა, არ ვიფიქროთ რა მოხდება ხვალ.
-კარგი
გარეუბანში პატარა სახლში მივედით. ოთახში მხოლიდ პატარა მაგიდა იდგა და ძველი ტახტი. სიბნელე... შუქი არ იყო... ერთადერთი სანთელი გვქონდა. აანთო და მაგიდაზე დადო.
-ტახტზე დავჯდეთ.-(ჯიმინი)
-ეს რა ადგილია?
-ეს ჩემი სამალავია კორეაში
-შუქი რომ შემოგეყვანა ცუდი არ იქნებიდა
-არის უბრალიდ გადასახდელია და დამავიწყდა.
ტახტზე ვისხედით. ორივე სანთელს ვუყურებდით.
-მეც მომენატრე -სიჩუმე ჯიმინმა დაამსხვრია. ამ სიტყვებმა გული გამიგმირა.
-ჯენნი?
-ოჰჰ არ შეგიძლია უბრალიდ მითხრა რომ შენც? შენ არც იცი რა მოხდა შენი წასვლის შემდეგ. ვალდებული ვარ ჯენნიზე ვიზრუნო და მიყვარდეს. საქმე მე რომ მეხებიდეს კიდევ არაფერი მაგრამ ეს შვიდივეს გვეხება. ჯენნი ბიგ ჰითის ახალი თანამფლობელია. ხომ გესმის რაშიცაა საქმე?
-კი მაგრამ ეს არაფერს
ცვლის.
-უბრალიდ მენდე და მალე მივაგვარებ ამ პრობლემას.
-რატომ უმდა გენდო?
-რატო არ გესმის ჩემი? თუ არ მენდობი აქ რატომ ხარ მე რატომ წამომყევი და არა ჩანეოლს?
-...-პასუხი არ ვცემ.
-არ მეგონა თუ დაბრუნდებიდი. მე მივეჩვიე იმას რომ დაგკარგე სამუდამოდ. მაგრამ ახლა აქ ხარ... მენდობი ?
-არ ვიცი. არ მესმის არაფერი ! რატომ გენდო?
-იდიოტო მიყვარხარ და მაგიტომ -სწორედ ეს მინდოდა ეთქვა რომ ვუყვარდი.- მინდა რომ მენდო და გჯერიდეს ჩემი!
-როგორ მჯეროდეს? შენ ხომ ჯენნი გყავს!
-ეს არავინ არ იცის ჯერ. ჯენნი იძულებული ვარ მყავდეს ეს ჩემი არჩევანი არაა.
-არ მაინტერესებს არაფერი სახლში წამიყვანე დროზე!
-არა! აქ დავრჩებით.
.
