Chapter 1

8 1 0
                                    

Eulan's Pov
Mga tsismisan sa kapit bahay, daing ng kapatid ko sa ulam na inhain ni Mama at sigawan ng mga nag-aaway was the first I heard when was I already awake.

Ohh I remember ..today was the day that play organized by our school to be watched..Napa-haayy na lang ako sa inis dahil sa pera na dapat baon ko na pero ibinayad ko sa play na yun.
Nakakainis !! at dapat wala sana ako pasok ngayon !! Arghhh sigaw ko sa isip ko.

Oh! Lactum!! Hanggang ngayon hindi kaparin nakakaligo?! aba naman kelangan pa ba kita sabihan ng dapat mong gawin?!! Sigaw ni Mama .. ang tanda tanda mo na!! -pagpapatuloy nya

bumuntong hininga na lang ulit ako at na hayyy. I am just used it sa araw araw ba naman nabubuhay ako sa mundo ee puro pagkukulang ko nalang napapansin nila. Wala kasi ako kwenta.

Diba ngayon yung play na sinasabi mo nun? Bat ayaw po mag-ayos?!- sabi pa ulit ni Mama.

Hindi na lang ako nagsalita kasi alam ko sasarili ko hindi ako marunong magtimpi at masagot ko na naman siya.

Ayaw ko nangyayari yun pero madalas wala akong choice kaya nasasagot ko si Mama at the end talo rin naman ako haa! Kelan nga ba ako naging tama.

Dumiretso na lang ako banyo para maligo. Natapos naman ako pag-aayos pero as usual natagalan na naman ako kasi ambagal ko at sa sarili kong rason.

Then when I decided to go to Audition which the Play held. My mom yelled at me because I did not eat daw.

Why always being self conscious Lactum?!- my mom's added .

Hayyy nakamurot na nakikita nya ako pero sa loob loob ko sobrang nasasaktan na ako T_T


Haha andame nangyari bago ako makapunta dun aa.

Tsk tsk btw Lactum Eulan is my name I am a girl actually and I did not know why I was being named by that weird name oh well because I am 16 years of living na here in Philippines I cannot change it na kasi antagal na at syempre mahal pagpapalit ng pangalan.

Simple babae pero parang below simple tao ako. I never been positive in my life. I am mad of myself because me is just me. I have nothing. I feel I am worthless person living in this world because the way of my Mom treats me is the enough proof that she regret giving me a life. It hurts like hell but I think what I am needed to do is just to accept that I am not deserving to be happy. Haha

Loner's FeelingsWhere stories live. Discover now