Güven mi ? Şu an bu kelimeden tek anladığım herşeyin yalan olduğu.Kimseye güvenmemek gerektiği.En çok da sevdiklerine.
Ne yapacağımı bilmeksizin boş boş sokakta yürüyordum.Eğer geri dönersem basbaya bu yüzsüzlük olacaktı.Peki ya dışarda kalırsam?Beş kuruşum bile yokken olmadık birşey bu ne yapsam nereye gitsem bilmiyorum.Sadece yürüyorum.Boş boş yürümek..Peki o ailem dediğim arkadaşlarıma ne olmuştu ? Onlarda beni böyle çaresiz bırakmazlardı değil mi ? Onlarda güvenimi boşa çıkarmazlardı değil mi ?
Ben kafamda bu şekilde senaryolar kurmaya devam ederken kafamdaki çılgın sesleri telefonumun melodisi böldü.İlk başta açmak istemedim ama onlara bu kadar yük olmuşken meraklandırmayada hakkım yoktu .Telefonuma baktığımda Çağan ın aradığını gördüm. Demekki onlarda ailelerim gibi beni yüz üstü bırakmayacaktı en azından şuanlık öyle düşünüyordum.Hemen telefonu açtım :
-Anka neredesin sen ?Çabuk yerini söyle durumundan endişeleniyorum?
-İyim yani ne kadar iyi olabilirsem .Merak etme.
-Konum bildir seni almaya geleceğim.Eşyalarını o evden aldım artık benimle kalmak zorundasın.
-Hayır Çağan buna gerek yok.Ben kendi başımın çaresine bakarım eşyalarımı bana getir.
-Delirdin mi sen kızım ? Buna izin verbileceğimi nasıl düşünürsün ? Kafan alıyor mu bunu ? Tabikide öyle bir şey olmayacak artık bana emanetsin eskiden de olduğu gibi ve benim gözetimim altında olacaksın.Unuttun mu biz kardeşiz .
-Çağan.Ben artık kime güvenebileceğimi ve ne yapacağımı bilmiyorum. Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var sanırım.
-Tamam akşama kadar vaktin var o zaman güzelim daha da vakit isteme elimizdekiler bu kadar.
-Off Çağan tamam daha seninle inatlaşmıyacağım.
-Aferin sana güzelim.Unutma her ne olursa olsun hep yanıdayım.Sen benim herzaman o güzel asi kızım olacaksın.
-İyiki varsın.
-Sende güzelim sende.
Son konuşmalarıda yaptıktan sonra telefonu kapatmıştım.En azından beni önemsemeye , sevmeye devam eden birileri var .Tekrar yürümeye devam ettim ve sonunda her zaman gittiğim o müthiş spor salonuna geldim.Evet müthiş diyorum çünkü gerçektende öyle.Bütün İstanbul u ayakları altına alabilecek kadar devasa bir yere yapılmış ve o kumtorbaları..Evet kum torbaları içinde kalan bütün sinir ve kederi alıyor.En sevdiğim yer , kendimle özdeştiğim yer..
Spor salonunun içerisine adım attığımda tanıdık yüzlerle karşılaşıp baş selamı verdim.Evet genelde çoğunu tanırdım onlarda beni fakat burası konuşma yeri değildi ve bizde konuşmayı fazla sevmeyen insanlardık.Direk soyunma odasına gidip burada bıraktığım yedek spor kıyafetlerimi giydim.Ne olur ne olmaz diye her zaman salondaki dplabımda iki çift spor kıyafetim olurdu.Onları üzerime geçirdikten sonra kum torbalarına doğru yürüdüm. Evet artık başlamıştım.Kendimi yenmeye ve kaderimle yüzleşmeye...
