BEKLİYORUM

MESAFE BAHANEDİR

Kalbinde hissedersen varlığını, mesafeler yitirir anlamını. Biri var. Kokusunu hiç bilmediğim, gülüşünü saatlerce izleyemediğim. Ellerini tutamadığım, gözlerine bakıp dalamadığım. Öyle biri var ki, görmeden sevdiğim. Görmek için dua ettiğim. Mesela ben sevdiğim kişiye hiç sarılamadım. Her gün küçük süprizler yapamadım, çünkü uzaktık birbirimize. İnsanlar sevdiklerine sarılırken, el ele tutuşurken, ben onu göremediğim kaçıncı günüm diye saydım hep. Çünkü mesafeler sevmeye engel değildi, onu severken öğrendim. Koskocaman 1 yıl geçti. Ben her yürüdüğümde onun bir yerlerde karşıma çıkmayacağını bildiğim halde ümit ederek yürüdüm. Çünlü onu hayal etmek, ümit etmek eşsiz bir duyguydu her zaman. Bundan 1.5 önce bana dünya nasıl bir yer diye sorsalardı, yaşamaya değmez diye cevaplardım. Onu tanıdıktan sonra değişti düşüncem. Yaşamaya değermiş aslında, sevebileceğin birini bulunca. Onu buldum ama uzun sürmedi. Kaybettim işte, olmadı. Herkesin hayatta uğruna ölebileceği özel bir insan vardır,benimde o işte. Öyle güzel sevdim ki. İsmini vermiyorum, belki bunu okur bir gün, sevdiğini belli edersen gider çünkü insanlar. Mesela herkes birbirine sarılırken, ben telefonumda onun fotoğrafını açıp ekrana sarıldım. İnsanlar el ele tutuşurken, ben onun elinin göründüğü bir fotoğrafı açıp eline dokundum. İnsanlar birbirinin yüzüne dokunup hiç gitme derken, ben ekranda onun yüzüne dokunup ne olur bir yerlerde karşıma çık diye gözyaşları döktüm. İnsanlar birbirinin gülüşünü izlerken, ben ses kayıtlarında onun gülüşünü dinledim. İnsanlar sevdiklerinin saçlarına dokunurken, ben onun fotoğrafını açıp saç tellerine tek tek dokunup sayardım. Sayabildiğim kadarıyla 345 tane vardı, daha fazla vardır da bu kadar sayabildim ben. Farkı yoktu aslında, farklı bakmıştım o kadar.

Mesafe, korkak insanların bahanesidir. Görmeden sevmek, aşkların en güzelidir.