Revenge (Voltooid)

Hoofdstuk 32

Bella's POV

Waarom probeer ik mijn lichaam te verbergen? Er is niet iets wat hij nog niet heeft gezien aangezien hij op dat bed zat toen ik de douche uitkwam.

"Ik wil dit, David." Meen ik. Ik wil niets liever. En hij ook niet. Ik zie hoe hij naar me kijkt, ik voelde het aan hoe hij me zoende.

Ja, ik heb misschien wat teveel gedronken, maar ik ben niet dronken. Gewoon een beetje aangeschoten denk ik, maar niet dronken.

Onverwachts schudt David zijn hoofd en kijkt naar de grond. Lekker dan, sta ik in mijn ondergoed voor hem, wijst hij me af. Is het niet goed wat ik aanheb? Of ben ik niets meer dan een woede uiting mogelijkheid?

Zijn er geen gevoelens? Of zijn er juist gevoelens, dat seks met mij niks voor hem betekent, maar hij wilt me er niet mee kwetsen?

Hij zei toch dat hij voor het eerst om iemand geeft? Waarom wijst hij me dan op mijn beste moment af? Het zal waarschijnlijk niet vaak voorkomen dat ik zo soepel ben, en dan maakt hij er geen gebruik van.

Ik laat mijn hoofd zakken en begin aan mijn nagels te frummelen. Ik hoor hem op me aflopen, als ik zijn voeten op de grond voor me zie, kijk ik op.

Het shirt die hij net zocht om aan te doen, biedt hij mij aan. Hoe graag ik het ook aan wil nemen, alleen al omdat het zo lekker ruikt, doe ik het toch niet.

Ik draai me om, buk naar het shirt op de grond en raap het op. Ja, ik druk alweer mijn achterwerk in zijn richting, maar ik vindt het wel leuk. Ik weet inmiddels wel dat jongens daar gek van worden, dus waarom dan niet gebruiken?

Met mijn rug naar David toe, trek ik het shirt over mijn hoofd. Het is eigenlijk best kwetsend als degene die jij wilt, je afwijst. Is dit wel zijn echte reden? Of heeft hij gewoon geen zin in me?

Ik blijf met mijn rug naar hem toe staan en wacht tot hij wat zegt, maar dat doet hij niet. Heeft hij nou nog steeds niet door dat ik gekwetst en teleurgesteld ben?

Hij pakt mijn hand van achter, even laat ik het, maar dan trek ik het langzaam terug. Hij komt voor me staan en ik laat mijn hoofd weer zakken naar de grond. Met twee vingers tilt hij mijn kin op, waardoor ik hem wel aan moet kijken.

"Een andere keer." Lacht hij lief. Hij moet niet denken dat hij het met lief lachen beter maakt, ik voel me hoe dan ook afgewezen. Nooit gedacht dat ik me zo zou voelen na een afwijzing, dat ik überhaupt zo wanhopig zou zijn voor iemand.

Hij verplaatst zijn hand naar mijn wang en zodra het kan, laat ik mijn hoofd zakken. Hij geeft een kus op mijn voorhoofd en zegt, "Slaap lekker, Isabella."

Ik leg mijn hand op zijn hand, pak het met mijn vingers vast en haal zijn hand van mijn wang. Hij mag best weten dat hij het voor vanavond heeft verkloot.

"Slaap lekker." Zeg ik zo emotieloos als mogelijk. Hij blijft nog even voor me staan, maar trekt dan de deur weer open. Om niet te gaan huilen, loop ik richting mijn bed en hoor ik de deur in het slot vallen.

Ik ga op bed zitten en bedenk wat ik ga doen. Slapen of wakker blijven? Als ik ga slapen, ga ik na denken. Maar als ik wakker blijf ook aangezien ik alleen in deze kamer ben én het is middernacht.

Ik sta weer op, raap de jurk op van de grond en hang het op een hangertje. De hakken zet ik ook ergens anders neer zodat Liv er straks niet overheen valt, waar ik haar voor aan zie. Om maar iets anders te doen dan slapen, ga ik douchen. Zo lang mogelijk.

Na een uur kom ik de douche weer uit en met alles in me hoop ik dat David in de kamer is, maar nee. Tuurlijk niet. Heb ik te bot gehandeld? Denkt hij nu dat ik hem niet meer wil? Fuuuck.

Zal ik hem bellen? Of is dat wanhopig? Hij moet mij bellen, hij heeft mij afgewezen. Maar ik heb hem weggestuurd.

Ik denk te veel, veel te veel. Zo veel dat ik er serieus moe van wordt. Als ik mijn shirt weer aanheb, probeer ik te slapen. Maar er spoken te veel gedachten door mijn hoofd. Ik heb er niet vaak mee te maken gehad, maar liefde is zo moeilijk. Aan de ene kant is het leuk, maar aan de andere kant maakt het alles ingewikkeld.

Je houdt van iemand, doet leuke dingen met diegene, hebt een leuke tijd. Maar er zijn discussies, ruzies, stokers. Liefde werft veel energie, het kan alle kanten op gaan. De goeie, saaie kant. Of de slechte, maar avontuurlijke kant.

De goeie kant maakt alles makkelijk, geen moeilijke keuzes. Je houdt 'gewoon' van elkaar, geen tegenslagen. Je hebt er opgegeven moment genoeg van gezien en het houdt op. Je gaat uit elkaar en gaat verder met je eigen leven, op naar het volgende hoofdstuk.

De slechte kant maakt alles moeilijk, maar leuk. Je houdt niet 'gewoon' van elkaar. Je houdt, ook na alle tegenslagen, onvoorwaardelijk van elkaar. Je geeft het niet toe, maar hebt elkaar nodig. Er gebeuren dingen die gewoonweg gebeuren, omdat je niet toegeeft dat diegene je hart heeft. Ook dat houdt opgegeven moment op, maar je hebt wat meegemaakt. Je weet dat het beter kan, dat het op de makkelijke manier kan, maar dat wil je niet. Het is een hoofdstuk die je opnieuw wilt blijven lezen, omdat je er geen genoeg van krijgt.

**

Ik schrik wakker van.. Niks? Ik wrijf door mijn ogen en zie dat het nog donker is, dat het nog middernacht is. Ik zoek mijn mobiel met mijn hand en kijk naar de tijd als ik hem te pakken heb.

Zes uur.

Ik kijk naar Livs bed, waar nog altijd geen Liv inligt. Als ik Liv wil bellen, zie ik dat Daniel me heeft gebeld. De teleurstelling is groot toen ik 'niel' achter 'Da' zag staan, en geen 'vid'.

Eerst bel ik Daniel terug en er wordt na een paar keer overgaan opgenomen.

"Hey." Klinkt zijn stem aan de andere kant van de lijn. "Waarom belde je?" Vraag ik gelijk.

"Op de manier hoe David wegging, voelde ik me niet fijn bij." Lacht hij.

"Hoezo niet?" Vraag ik alert.

"We weten allebei wat er gebeurd als hij boos is." Hint hij.

"Ben je nog op dat feest?" Ontwijk ik het onderwerp waar hij naartoe wilt. "Ja." Antwoord hij.

"Is Liv er?"

"Is ze nog niet thuis?" Klinkt hij serieus. "Nee, je maakt me bang." Reageer ik.

"Ze is een uur geleden met de bus teruggegaan."