Bazen dışarıyı izliyorum ve acıyorum kendime ve tüm insanlığa,utanıyorum, yolda yürürken bir dilenci yada yardıma muhtaç birini görsem gözlerinin içine bakmaya.Ve düşünüyorum , neden hayatın karşımıza çıkardığı her şeye boyun eyiyoruz? Neden bütün bu kötülüklere katlanıyoruz?Neden dünyanın dörtbir yanında yaşanan savaşlara ,cinayetlere tanık oluyoruz ama neden elimizden hiçbir şey gelmiyor?
Yada şöyle söyliyeyim; Neden bizler onların yaşadıklarının çeyreğini bile yaşamazken bu kadar çok isyan ediyoruz?
Kendimden örnek vereyim bu gün annemi gömdüm ve şu anda elimde bir bıçakla annemin öldüğü evde ve benim onun cansız bedenini gördüğüm odada ölmek için kendimi cesaretlendirmeye çalışıyorum.Belki birkaç dakikaya bu dünyada olmıycam, belki birkaç dakika sonra hayata ,hayatın karşıma çıkarttıklarına bir çığlık basıp sozsuza denk yok olucam. Bundan mutlumuyum hayır hiç değilim ve mutsuzluğumun yanında bir de pişmanlıklarım var ,güçlü olamadığım için mesela yada annemin son zamanlarında
yanında olamadığım için ona sımsıkı sarılıp veda edemediğim için.
Ve bunun gibi bir çok şey için...
___________________________________
İlk bölümüm bu kadar kısa olduğuna bakmayın bu sadece bir başlangıç.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFES
Teen Fiction"İnsan hayata iki anlam yükler Biri ağlarken,diğeri gülerken. -Ve tek birkere kıymet bilir, O da elindekini kaybederken..."
