Genç kadın ağır aksak adımlarla arşınladı o yolu. Her adımına bir göz yaşı süzüldü yanaklarına. Her adımına bir yalnızlık eklendi. Her adımında biraz daha uzaklaştı gerçeklikten. Göğüs kafesi cayır cayır yanarken , nefesi boğazında düğümlenip tartop olurken yine de durdurmadı adımlarını. Dudaklarını aralayıp olabildiğine çığlık atmadı. Uyuşan ellerini önemsemedi. Önemsediği tek şey ilerlemekti o an. Sadece adım attı. Biraz daha uzaklaştı. Gidebildiği yere kadar gidecekti. Sessiz hıçkırıklarıyla , isyanlarıyla içinde ki kocaman yangına rağmen gidecekti.
Ona ulaşana kadar durmadan gidecekti.
5 Saat önce :
Elif adı gibi dimdik olan Elif..
Buz gibi hastanenin duvarına sırtını yaslamış , gözlerini duvara dikmiş nefes almadan bekliyordu. Kıpırdamıyordu!. Bakmıyordu ! Bakarsa , sorarsa duyacaklarından korkuyordu. Sadece bekliyordu Elif.. O kapından birinin çıkmasını ve ona iyi olduğunu söylemesini bekliyordu.
Koşa koşa geldiği hastaneden güle güle çıkmak için dakikaları sayıyordu Elif.. Acıyan ayaklarına aldırmadan dikiliyordu ayakta. Yana yana akıyordu göz yaşları sinesine. Daha yeni kavuşmuşken ömrünün yarısına. Şimdi kaybetmenin en acısını yaşıyordu yüreğinde. Korkuyu !
Korkuyordu ! Bir daha hayatından olamayacağını düşündükçe korkudan deliriyordu Elif. Oysa ne heveslerle gitmişti eve. Özlemini duyduğu i yıllarca kavuşmak için yandığı adama koşa koşa gitmişti Elif.. Çocukluğuna ilk aşkına gençliğine koşa koşa gitmişti. Daha ona doyamamıştı bile. Doya doya seni seviyorum diyememişti. Yeterince sarılamamıştı. Daha yıllarca kollarından uyuyacaktı.. Daha yeni kavuşmuşken kaybetme korkusu göğsüne keskin bir hançer gibi saplanmıştı bile.
Ayaları artık onu taşımaz olduğunda dizlerinin üzerine çöktü. Kollarını dizlerinde birleştirip başını yasladı. Sahi neden sadece o vardı burada ? Niye kimse gelmemişti ? Niye birisi çıkıp o iyi olacak demiyordu. Bu kadar mı yalnızdılar..
Neden yoktu kimse.. Neredeydi aileleri ? Bu kadar mı nefret ediyorlardı hala onlardan. Niye kızlarının acısına ortak olmuyorlardı ?
Niye oğullarını merak etmiyorlar mıydı ? Dünyaya savaş mı açmışlardı ? Günah mı işlemişlerdi ?
Sevmek günah mıydı ki ? Onlar sadece sevmişti oysa. Onların suçu muydu kalplerine söz geçirememek.
Ne yapmışlardı ? Bilmiyordu ki Elif. O sadece Emir'ini biliyordu. Kocasını ! Hayat arkadaşını , kara sevdasını .
Başını kaldırmadı dizlerinden Elif. Bekledi sadece. Göğüs kafesi daha fazla daralırken de , içindeki yangın artarken de bekledi. Bir damla su serpecek bir söz bekledi o kapıdan çıkacaklardan.
Dakikalar kovaladı birbirini. Zaman akrebe ve yelkovana ihanet ederken buz gibi Ameliyathanenin kapısı aralandı sonunda.
Başını kaldırdı Elif. Kaybetmenin acısını o gözlerde gördü önce. Öylesine acıyarak bakan gözlerde anladı kalbinin atmaya kestiğini.
Kulaklarında uğuldayan sözlere inat duymak istemedi hiçbir şeyi. Bir adam karşısında bir şeyler söylüyordu ? Ne diyordu sahi ?
Başınız sağ olsun mu ? Kalbi sağ olmadıktan sonra neye yarardı ki gerisi ..
Doktorlar yanından uzaklaşırken tekrar açıldı kapı.
Kalbi duracakmış gibi atarken saatlerdir ilk defa bir hıçkırık yükseldi havaya. Göz yaşarlı isyan etti. Bedeni isyan etti yüreğindeki acısına. Aldırmadı genç kadın. Sedyenin üzerinde üzeri tamamen örtülü olan kocasına sıkıca sarıldı. İçindeki yangın arttıkça , göz yaşları da arttı. Ağlaması daha fazla şiddetlendi. Eskisi gibi sıcacık değildi bedeni. Elleri aşkla silmiyordu göz yaşlarını.
