Our Crazy Life

De Hemel In Mijn Nachtmerrie (2)

Die nacht droom ik weer over het bos. Alles lijkt zo anders dan de vorige keer. Ik hoor geen vogels meer, het is muisstil. Alle bomen zijn hun bladeren verloren. Wat is er hier gebeurt in vredesnaam?! Ik loop verder en ga op zoek naar het huisje van God. Zij zal wel weten wat er hier gebeurt is.

Een paar minuten later kom ik bij het huisje aan. Niet enkel het bos ziet er anders uit, het huisje ziet er ook niet meer hetzelfde uit. De prachtige bloemen in de tuin, liggen nu verwelkt op de grond. Het houten hekje, verrot en kapot. De sierlijke letters op de brievenbus zijn helemaal weggevaagd. Het poortje dat naar de voordeur leid hangt niet meer in zijn scharnieren. Ik wandel op het tuinpad naar de voordeur.

De deur stond op een kier. "Hallo? Is daar iemand?" Ik krijg geen antwoord. Ik geef een zacht tikje tegen de deur en hij gaat krakend open. Voorzichtig ga ik naar binnen. "God? Ben je thuis?" Weer krijg ik geen antwoord. Ik wandel de woonkamer binnen. De meubels liggen overhoop, alsof er ingebroken is, of gevochten. Het huisje dat eerst vol vreugde zat is nu overspoelt met angst en wanhoop. Dit is niet goed. Ik hoop dat God oké is. Ik schrik van een luid gekraak in de keuken. Stilletjes sluip ik er naartoe. "H-hallo? I-is daar iemand?"

Een schaduw verschijnt achter de hoek. Ik deins achteruit. "Oh Sophie, liefje, wat doe jij hier?" God kwam de keuken uitgelopen. Oef, alles is in orde met haar.

"God, wat is er hier gebeurt?"

"Hoe bedoel je liefje?"

"Heel uw huis ligt overhoop."

"Oh dat. Trek je daar maar niets van aan."

God gedraagt zich vreemd. Ze gaat weer naar de keuken. Ik loop een beetje rond door de woonkamer en zie iets wat ik de vorige keer niet had opgemerkt. Een hoekje van het tapijt was omgeplooid en daaronder zat iets dat veel weg had van een luik. Ik kijk in de richting van de keuken om te zien of God me in de gaten houdt. Daarna doe ik het tapijt aan de kant het luik in de vloer komt tevoorschijn. Ik neem het handvat van het luik vast, maar voordat ik het door heb komt God de woonkamer ingelopen. Snel laat ik het handvat los en draai mij om. "Wat doe jij daar?!" vraagt ze als ze mij met een achterdochtige blik aanstaart. "Niets hoor." Ze komt op me afgelopen en duwt me aan de kant.

"Wat is dat?" vraag ik wantrouwend. "Niets" zegt ze snel. "Niets? Er zit een luik in de vloer en u raakt helemaal in paniek als ik er te dicht in de buurt bij kom. Ik ben 15 jaar, maar ik ben niet achterlijk! U verbergt daar iets en ik wil weten wat!"

"Nieuwsgierigheid is een zware zonde kleine meid, maar oké, als je het echt wilt weten. Ik heb niet zoveel zin om te praten dus je mag er zelf achter komen." Plots voel ik hoe 2 armen me in de richting van het luik duwen, en voordat ik besef wat er gebeurd val ik in het zwarte gat. "Dit is je eigen fout, kleine meid. Was je maar niet zo nieuwsgierig." En met die woorden sluit ze het luik.

Als mijn ogen zich eindelijk hebben aangepast aan het duister zie ik een gestalte liggen.

Ik weet niet of ze leeft of niet. "Hallo? Wie is daar?" De schaduw begint te bewegen en verschrikt kruip ik naar achter. Ik hoor gekreun. Voorzichtig loop ik naar het lichaam toe. Als ik dicht genoeg ben, kan ik haar gezicht zien. Haar witte haren liggen futloos op haar gezicht, en haar anders zo vriendelijk staande ogen zijn helemaal grauw geworden.

"Jij! Ben je ook al zo achterlijk dat je, jezelf opsluit?!" Snauw ik naar haar.

"Nee je verwart me met mijn zus."

"Pardon?! Je zus?!"

"Ik begrijp dat je verward bent, maar het is waar. De Duivel is mijn zus."

"Maar zij is toch God?"