BENİM HAYALİM SENSİN

ÖLÜM

Odam da televizyon izlerken bilmem kaçıncı kez telefonum çaldı ve hiçbirine cevap vermedim. En son çalışta dayanamayıp açtım Yağız beni tam 31 kez aramıştı ve 32. arayışıydı. Telefonu açtığımda Yağızın sesini duyacağımı tahmin ediyordum ama bir çığlık duydum ''aaaaaaaaaaa'' ne olduğunu anlamamıştım bu çığlık kimin sesiydi onuda bilmiyordum zaten çığlıktan dolayı kulağımın zarı patlamıştı sanırım şuan çok pis çınlıyordu kulağım. ''BÜŞRAAAAA''yine bir çığlık duymuştum ve bu kez bir kızın Büşra'ya bağırdığını duydum ama bu normal bir bağırış değildi kız ağlar gibi bağırmıştı kendimi toparlayıp ayağa kalktım ''Yağız lan oğlum orada mısın?'' dedim ama cevap veren yoktu.Telefonu kapatıp ben Yağızı aradım çaldı ama açmadı bir daha aradım bu sefer açmıştı ve ağlamaklı bir sesle ''Baran''dedi zaten son 20 dakikadır içimde bir şeyler oluyordu ve şuan korkmaya başladım neden böyle olduğunu bilmiyordum ''efendim''dedim sesim titremişti konuşurken''Büşra kaza geçirmiş''dedi Yağız şok içerisinde kaldım ne yapacağımı şaşırmıştım konuşamıyordum sanki biri ağzımı dikmişti.Telefonun kapanışını duyunca kendime geldim ve üzerime bir ceket alıp evden çıktım motoruma atlayıp gitmeye başladım.Nereye gittiğimi bilmiyordum birden durup Yağızı aradım nerede olduklarını öğrenip son gaz o yöne doğru sürdüm...

Olay yerine vardığımda ters dönüp patlamış ve yanan bir arabayı görünce gözlerim doldu bu duyguları daha önce hiç hissetmemiştim ve şuan çok tuhaf hissediyordum.Motordan inip doğruca Yağızın yanına koştum Yağız beni fark edince yanıma koştu ağladığı çok belliydi olay yerinde polisler ve ambulans vardı ''Baran  iyi  olacak''dedi kafamı salladım hemşire olduğunu tahmin ettiğim kadın Büşrayı arabadan çıkartınca doğruca oraya koştum ama polisler beni tuttu onları itip geçmeye çalışsam da   yapamadım ağlıyordum kendime inanamıyordum bu zamana kadar hiç ağlamayan insan şimdi ağlıyordu.Yağız yanıma gelip ambulansı takip edelim iyi değilsin benimle gel '' dedi ama onu umursamayıp motoruma atladım ve ambulansı takip etmeye başladım.Ambulans çok yavaş gidiyordu ve bu benim sinirimi bozmaya başlamıştı..En sonunda hastaneye varmıştık.Motorumu hastanenin ne önünde bırakıp sedyeyle  birlikte hastaneye giriş yaptık.Bir kaç doktor bizi görünce yanımıza geldi ve ''ne oldu ''diye sordu kısaca biri anlatınca''ameliyat haneyi hazırlayın''dedi ve yanımızdan ayrıldı Büşrayı bir odaya aldılar ama hiç kimseyi geçirmediler.Duvara yaslanıp yavaş yavaş aşağıya kaydım ve çömelerek oturdum.Her şey benim yüzümden olmuştu ben Büşrayı korumayı becerememiştim o şuan bu haldeyse benim yüzümdendi benim yüzümden Sefa piçiyle çıkıyordu beni korumak için ben bunu bile bile ona nasıl engel olmam nasıl ? Bir koşuşturma sesi gelince kafamı dizlerimden kaldırıp baktım Büşra'nın annesi,teyzesi,Gizem,Hazal,Emre,Mert,Derin koşarak buraya geliyorlardı ben onlara ne diyecektim kızınız benim yüzümden bu halde mi ? Peki Büşra'nın yüzüne nasıl bakacaktım ben? Benim kafamda binlerce soru dönerken herkes ağlıyordu onları böyle görünce kendimi daha çok suçladığım için Yağıza''bir şey olursa beni bilgilendir''dedim ve bahçeye indim.Hiç bir şeyin değişmeyeceğini biliyordum ama kafamı dağıtmam lazımdı ,temiz hava belkide iyi gelirdi.Boş bir banka oturdum ve derin bir nefes alıp gökyüzüne baktım hava kırmızıydı güneş yoktu sadece bulutlar kırmızı bulutlar.Gözlerimdeki yaşları serbest bıraktım bu şehirde artık duramazdım hele ki Büşra'nın yüzüne hayatta bakamazdım o beni ne kadar affetse de ben kendimi affetmezdim.Telefonum çalınca hemen açtım''lan Baran Sefa''dedi Yağız ne diyordu bu ya şimdi Sefayı hiç çekemezdim bir dakika Sefa da o arabadaydı ama neden hastaneye gelmedi''ne olmuş''dedim Yağız boğuk bir sesle''ölmüş''dedi şaka mıydı bu acaba ''Büşra nasıl''dedim hemen ''iyi Allah'a şükür''dedi yüzüme hafif bir gülümseme gelse de Sefa için üzülmüştüm.Telefonu kapatıp düşüncelerime geri daldım Sefanın bir anda nasıl bu kadar değiştiğini gerçekten merak ediyordum o kızlardan çekinen adam gitmişti yerini bambaşka biri gelmişti ölmesi iyi olmuştu aslında en azından Büşra için ama  ölmesini gerçekten istemezdim.Büşra hayırlısıyla uyansın bakalım o zaman ne yapacaktım.Telefonum tekrardan çalınca yine açtım''Baran kan grubun ne''dedi Yağız anlaşılan Büşra'nın kana ihtiyacı vardı hemen ''0 RH-'' dedim ''koş oğlum ne duruyorsun''dedi bende telefonu kapatıp hızlıca yanlarına gittim hemşire beni kan verme odasına alınca hızlıca kolumu açtım...                                                           Saatler olmuştu hala ameliyattaydı.Herkes çok yorulmuştu herkes için oda tutup uyumaları için göndermiştim bir benimle Yağız kalmıştık.Yağız bana dönüp ''iyi olacak o daha evleneceksiniz siz ya''dedi gülümsemeden edemedim''inşallah''diye mırıldandım...Yağızı çok ısrarlar sonucu dinlenmesi için göndermiştim şuan tektim ve hiç kimseden ses yoktu birden bir koşuşturma sesi gelince ne oluğunu anlamak için yan tarafıma baktım doktorlar koşuşturarak içeriye giriyorlardı hemen ayağa kalkıp bilgi almaya çalıştım içeriden bir hemşire ''koşun hastayı kaybediyoruz''dedi.