BENİM HAYALİM SENSİN

TEK NEFES

Gizem'den 

Büşrayı  özel odaya almışlardı.Onun için gerçekten çok endişelenmiştik , gözyaşlarım hiç durmamıştı.Ebru ablada benimle aynı durumdaydı ağlamaktan gözlerimiz şişmişti.  Babası da çok kötüydü herkes perişan olmuştu.Baran kendini suçladığı için kimsenin yüzüne bakamıyordu ve Yağızla konuşurken onları duyduğum kadarıyla Baran gidecekti.Zaten ondan sonra Baranı hiç görmemiştim sanırım gitmişti ama ben Büşrayı bırakıp gideceğini hiç düşünmüyordum.Herkes teker teker odaya giriyordu Hazal odadan çıkıp direk merdivenlere yöneldi sıra bende olmasa bile dayanamayıp ayağa kalktım ve tam Mert girecekken kolundan tutup geriye çektim ve ben girdim.Büşra masum masum yatarken yüzü hep yaralar içerisindeydi ama doktor kısa bir süre içerisinde geçer demişti.Yanına gidip sandalyeye oturdum elini tuttum gözlerim dolmuştu.''Bizi bırakmayacağını biliyordum''dedim gözlerimden bir damla yaş süzüldü  yanaklarıma''Baran hep kendini suçladı sen yatarken ve halada suçluyor. Yağızla konuşurlarken duydum onları Baran gidecekmiş ilk bende inanamadım ama ben böyle yaşayamam diyor onu ancak sen durdurabilirsin Büşra ,uyan Büşra Baranın sana ihtiyacı var , nefesine kokuna , bakışlarına , cümlelerine... Baranın sana ihtiyacı var Büşra , uyan Büşra uyan!''dedim gözyaşlarımın içinde sona doğru sesin boğuk çıkmıştı. Daha fazla dayanamayıp koşar adımlarla odadan çıktım.Herkes bana bakıyordu odadan çıktığımda koşarak merdivenlerden inmeye başladım. Bahçeye çıktığımda hıçkırıklarımı ve gözyaşlarımı serbest bıraktım bir köşeye gidip çömeldim ve ağlamaya devam ettim kendimi kaybetmiştim çığlıklar içerisinde ağlıyordum.Biri gelip''Gizem'' dedi ama onu umursamadan ağlamaya devam ettim beni kendine çekip bana sarıldı ve ''geçti Büşra uyandı''dedi duyduğum cümlenin etkisiyle kendime gelip ayağa kalktım kendimi toparlayıp Emreyle birlikte Büşra'nın odasının önüne gediğimiz de Ebru ablayı ve Doruk abiyi birbirlerine sarılıp ağlarken görünce koşarak yanlarına gittim ve ''ne oldu''dedim korkuyla Doruk abi yani Büşra'nın babası ''Büşra hafızasını kaybetmiş hiçbir şey hatırlamıyor ne seni nede beni nede bir başkasını bir tek Yağız oda yarım yamalak''dedi gerçek miydi bu duyduklarım ? Geçip bir sandalyeye oturdum içeriden Yağız çıktı ve herkese bakarak ''sadece okul ve ben''dedi ben atlayıp ''nasıl yani evini bizleri hatırlamıyor sadece seni ve derslerimi hatırlıyor ?''diye sordum yağız başını onaylarcasına salladı ve ''her şeye sıfırdan başlıyoruz ''dedi bu sefer biz başımızı salladık..

Büşra'dan

Hastanedeydim evet ama nasıl buraya geldiğim bilmiyordum.Yağız nereye kaybolmuştu ya .Kim olduklarını bilmediğim kişiler başımda toplanmış ben onları hatırlamayınca da gözleri dolup çıkmışlardı dışarı.Yağız içeriye girdi ve yanında bir kız vardı sanırım sevgilisiydi.''Evet Büşra Hanım şimdi sana bazı kişileri tanıtacağım''dedi doktorun bana söylediklerine göre büyük bir trafik kazası geçirmiştim ve bu trafik kazasında hafızamı kaybetmiştim ''SELAM''dedim tanımadığım ama tanıdığım kıza tebessüm edip ''selam''dedi sesi boğuk çıkmıştı.''Bu senin komşun siz çocukluktan beri arkadaşsınız adı Gizem ''diye kısa bir özet geçti başımı sallayıp ''seninle yeniden tanışmak güzel''dedim ve gülümsedim bu durum bana baya koyuyordu sevdiklerimi benim için canını verecek olan kişileri tanımıyordum...

Yağız herkesi benimle tanıştırmıştı bana en çok koyan şey anne ve babamı tanımıyor olmamdı yarım saat önceye kadar isimlerini bile bilmiyordum.Yağız herkesi evine göndermişti dinlenmeleri için ve benimde zorumla herkes eve gitmişti onlar eve gittikten bir 5 10 dakika sonrada Yağızı göndermiştim çünkü yalnız kalmak istiyordum.Yağız bana Baran diye birinden bahsetmişti beni çok seviyormuş bende onu çok seviyormuşum fotoğrafını istedim ama göstermedi neden göstermediğini bende bilmiyordum ama aban 'onu hatırlamanı istemiyorum' demişti ben onu hatırlamak istiyordum Gizem bana benim yüzümden gittiğini söylemişti ama ben bir şey yapamamıştım gitmesine engel olamamıştım.Ben bir rüya görmüştüm ameliyat olurken bir çocuğa sımsıkı sarılıp Benim Hayalim Sensin demiştim tahmin ettiğime göre o çocuk Barandı.Baranı o kadar çok hatırlamak istiyordum ki.Ona sarılış'ım hep aklımdaydı gözümün önünden gitmiyordu.Ağlamak istiyordum beni mutlu eden hiçbir şeyi hatırlamıyordum ben kimdim ,neden kaza geçirmiştim,evim neresi ? Ne kadar ağlamak istesem de gözümden tek bir yaş bile akmıyordu .Zamanı geriye almayı çok istiyordum ama elimden hiçbir şey gelmiyordu.Düşünmekten çok yorulmuştum.Gözlerimi kapatıp hiçbir şey düşünmemeye çalıştım bir süre sonrada uyudum.