E Embla Aventure (shqip)

P.15

Nga koka po i dilte gjak, i cili i rridhte deri te qafa. I dhembte kurrizi. Ndjente therje ne gjithe turpin. E pavetedijshme, nuk levizte dot asnje pjese te trupit. Ansel e  shihte trupin e saj, te perlyer me gjak, te vrare. U vra ne shpirt, bashke me te. Ndihej fajtor, ishte ai arsyeja pse ajo u largua si e cmendur. I penduar per fjalet qe tha, e perqafoi rrethe vetes dhe e nxorri nga makina. I puthte ballin. Nuk donte qe ta humbiste. Ajo dreq ambulace , po vonohej kaq shume. Nuk i ndjehej zemra ti rrihte. Ishte shuar ne krahet e tij. 

Per here te pare ne jeten e tij, flaku tutje burrerine dhe qau. Kuptoi se cdo te thote te nxjerresh ate substance te lengshme nga syte. Shpirti i ishte vrare. Nuk po i dhembnin si gjithmone ajo pjesa siperfaqesore e trupit te tij. Nuk i dhembnin muskujt , as struktura e tij trupore, por po i dhembte dicka, te ciles s'mund tia gjente vendin per ta mjekuar. Shpirti si nje lule ne mes te labirinthit, veshtire per ta gjetur, ishte vyshkur. Kishte nevoj per uje. Uje do gjente kur dhe shpirti i saj te merrte jete. 

-Barbi im , te lutem ktheu ne jete.- i pergjerohej qe ajo te mos ikte. Te kthehej aty serishe. Ai kishte nevoje per te, per rrengjet e saj. Ishte bere si nje i droguar, i varur pas lojes se saj. 

Ambulanca mberriti, trupin e saj ngjyre te zverdhur e futen brenda. Mjeket po i mjekonin plaget, ndersa ai nuk i leshonte dot as doren. I dukej se ashtu do e braktiste. I puthte shpesh doren. Duke u munduar per ti dhene jete. Mjeket i dhane shprese. Kjo e lumturoi. Por e vetmja gje qe donte te dinte ne ato momente ishte ta shihte ate mire. Por sikur te humbiste kujtesen dhe ate ta harronte. Te binte ne koma e kurre te mos zgjohet. I sembonte ne zemer gjithe ajo dhimbje. 

Ajo barrel largohej dhe te gjithe vraponin me te. Edhe ai qe nuk kishte me fuqi te vazhdonte, ra ne gjunj ne mes te korridorit. I dermuar nga ajo vuajtje. Me duart ne koke po qante. Donte qe dhe ai te mbyllte syte e te mos vazhdonte te jetonte. Dikush i qendronte perballe ne kembe. Ngriti koken avash, per te gjetur fuqin per ta veshtruar. Ose ishte cmendur, ose s'kishte shpjegim tjeter. syte e tij shihnin ate. Mos valle ishte bere nej fantazem , tashme e destinuar per ta vizituar ate gjithmone, per ti kujtuar qe ai ishte shkaktari. Qe t'ia merrte dhe aq shpirt te mbetur pak nga pak, cdo dite. 

-Paske qene cupuline e vertete.-fjalet e saj i jehonin ne vesh. Si fjale te verteta, njesoj sikur po dilnin nga buzet e saj. Ashtu sikur korat e saj perplaseshin me njeri-tjetrin per te nxjerr ato tinguj te zerit te saj te embel me karakter grifshe. Po cmendej valle?

Ajo po e prekte nga krahet dhe duke e shkundur i thoshte te permendej. Ajo ishte gjalle. Ishte e vertete ai s'ishte cmendur. Ishte me tevertete ajo, duke marre fryme, serishe me ate te qeshuren e saj. Po si dreqin kishte mundesi. 

-Ahh Elii, Elii si nuk iu rezistove njehere ketyre lojerave te mia. Nuk e ke kuptuar akoma qe une te manipuloj si te dua. Te beje te qash, te qeshesh, te me duash e te me urresh ne te njejten kohe. Madje paske qare eee?

Ai nuk mund ta duronte dot me cmendurin e saj. E mori edhe e perplasi pas murit fuqishem ,duke i shkaktuar dhimbje. Me gishtin tregues qe i drejtohej asaj, i foli:

-Dije qe kjo loje s'mbaron me kaq. Dije qe do kete dhimbje ne fund.

-E nese me lendon ti prape do qash.-i foli ajo sikur kishte zbuluar gjene me te pa imagjinushme ne bote, faktin qe ajo e kishte pare duke qare. 

-Kam frike se do qash ti!- e la dhe vazhdoi rrugen e tij. Ato lojera te rrezikshme po ia acaronin nervat. Si dreqin mendja e saj e smure mund te shkonte kaq larg. Vetem e zgjuar s'mund te quhet.

Kur doli nga spitali, pa ato ish pjestaret e bandes se tij, qe kishin pranuar te vazhdonin shkollen, ne vend qe te merreshin me gjera te tilla rrugesh. Egi dhe Antonela ishin shembulli i asaj miqesie te pandashme. Me shpirt te cmendur. Aq sa te forte edhe vuajtes. E dinin se c'ishte shoqeria. Ndarja me ato ishte ne menyre te mirekuptueshme. Ato s'iu kishin hapur asnje problem. 

-Uaa Anselo,sa kohe pa te pare! Po si te kemi?-e pershendeti Antonela.

-He mi ju nga beheni?Mire jam une.

-Ja po shkojm te nje party qe organizon shkolla jone. Do vish edhe ti.

-Cudi, qe kur ka fillu shkolla me party.

-Duan, s'duan jane te detyruar. Se ne ua morem shpirtin. 

-Po mire po vi pra. -pranoi ai dhe shkoi ne te njejtin drejtim me to. 

Greta e veshtroi xheloze nga dalja e spitalit. Ajo shkaterroi makinen e saj, rrezikoi veten dhe ai shkoi me ato. Tashme e urrente dhe me shume. S'i nuk e kuptonte ai , qe kjo kishte filluar ta donte? Nese s'do i interesonte, s'do e shihte me sy, jo me te bente lloj lloj lojerash. Po ashtu di ta shpreh dashurin ajo. Ta shpreh ate nepermjet cmendurise. E kur dashuria ti kthehej mbrpasht, bisha e eger brenda saj do zbutej. Do behej viktime e avanturave, couple goals. Sepse vete jeta e saj ishte aventure.