Vampirlerin Arasında

Part-5 Yaşamak...

Selam *-* Hikayenin bu kadar çok istenildiğini bilmiyordum. Bilseydim yayınlardım. Özür dilerim ♥ Multimedia'ya müzik ekledim beraber okuyun ♥ Vote ve yorumlarınızı bekliyorum♥

Melissa gözlerimin içine bakıyordu. Bu olamazdı. O beni göremezdi. Gözyaşlarını yavaşca serbest bıraktı. Ona doğru ilerledim. Elimle yanağını okşamaya çalıştığımda, ellerimin içinden geçtiğini gördüm. 

-"Seni seviyorum Melissa, seni seviyorum... Ben böyle olsun istemedim. Lütfen beni affet kardeşim"

 Fısıltıyla titreyen sesim, hıçkırıklarımın arasında kalmıştı. Onu kaybetmiştim, bu olmuştu. Benimki gibi bir şansı olamayacaktı. Gözlerini kapattı, damlaların akmasına izin vererek fısıldadı

-"Sana söylemeliydim abla, tüm suç benim. Hatayı yapan bendim. Beni affet, herşey o kadar aniydi ki, lütfen beni affet"

 Sesini duyduğum adama doğru döndüm.

-"Ne saçmalıyorsun sen?" 

  Ona doğru yaklaştım. Elimi tam kalbinin olduğu yere bastırdım. İçimdeki öfke ateşi, onu parçalama isteğime yol açıyordu. Ve tuttum. Tam kalbini. Ve onu parmaklarımın arasında ezdim. Adamın cansız bedeni geriye düşüverdi, ardından toza karıştı. Ellerimi inceledim. Sarışın kadına döndüm, gülümsedi. Karanlık bir yola çıkan bir yere geldik. 

...

-"Ona ne olacak?" dedim. Bu sadece benim için yeterliydi, ne olduğunu bilmek.

-"Mutlu olacağı bir yere gidecek...Annesinin yanına."  

  Kadın karanlık olan yola ilerledi. Karanlığa ulaşmadan önce bana dönüp, gülümsedi ve belli olmayan karanlıkta tıpkı hayellerim gibi kayboldu. Yavaş yavaş...

  "Anlamıştım. Artık tek başımaydım. Hayatıma kendim yön verecek ve intikamımı yavaş yavaş alacaktım. Ve kendi mutlu sonuma ulaşacaktım..."

  Kendimi boşluğa bıraktım; sırtüstü süzülen ruhumu, rüzgarın derinliklerinde hissettim. Çoğu şeyin içinden geçerek onları hissediyordum. Bedenim beni bekliyordu.

  İçimde doluluk hissettiğimde bedenime vardığımı anlamıştım. Ve ruhuma çöken yoğun bir karanlık...

2 YIL İÇİNDE...

  Ondan önce eve varmak için adımlarımı hızlandırdım. Ash'a süpriz yapmayı planlıyorum. O benim hayatımı değiştiren erkeğim. Bana mutlu olmayı öğretti, hayatı yaşamayı, herşeye rağmen gülümsemeyi... Aşkı onda keşfettim. Onu sonsuza dek sevebilirim.

  Kapıyı hemen açtım ve içeri koştum. Nereye saklansam? Salona girdim, mutfağa, misafir odasına, banyoya... Yatak odasına giremem. Sonuçta herkesin özeli var. Anahtar sesi duyduğumda, yatak odasına daldım. Arkamdan kapıyı yavaşca kapattım. Tam yatağının baş ucunda duran, albüm gibi kocaman birşey dikkatimi çekmişti. İçeri girdiğini biliyordum ama içim içimi yiyordu şuan. Kalın kapağını yavaşça ittim. Bu fotoğraf... Benimdi. Diğer sayfaya bakacakken Ash geldi ve beni kendine çevirdi.

-"Onu açmaman gerekdi, onun... süpriz olması gerekiyordu."

-"Süpriz..." dedim sessizce "Süpriz..."

Yüzümde sevinçten yoksun olduğunu düşündüğüm bir gülümseme vardı, eminim.

-"Hadi ben birşeyler hazırlayayım, ne istersen? Iyi bir krep ya da bir omlet?"

-"Tek yapabildiğin bunlar dimi?"

Güldüm. Yüzünü buruşturdu

-"Malesef"

  Öyle tatlıydı ki, herşeyi unutturabiliyordu. Güldüm, onun gamzeleri gülünce belli oluyordu. Ona sarıldım, başımı omzuna koyup rahatlatıcı kokusunu hissettim. Onunla vakit geçirmek harika birşeydi. Ölecek olsam; onun yanında ölmek, son nefesimi ona vermek ısterdim. Yüzümü ona çevirip

-"Ben yapsam daha iyi olacak, daha güvenli" güldü

-"Evi patlatmassın umarım, uçmak bana göre değil"

-"Senden daha iyi yapacağıma bahse varım" dedim konuyu degistirerek.

-"Peki... Kazanırsan ne istiyorsun?"

-"Yemek yapmayı öğreneceksin, en az iki yemek."

-"Bilemiyorum, iki fazla gibi. Aslında sorun yok, kazanamayacaksın"

-"Hıh! Peki sen ne istiyorsun?" dedim mutfağa yönelirken.

-"Süpriz..." dedi

"Süpriz..."