Herşeyden Biraz Eksik
Herseyden biraz eksik,
Ağlıyorum...
Gözyaşlarım birikip tuz gölü oluyor yüreğimin tam ortasında.
Islak bir çöl misali; uçsuz, bucaksız ve kimsesiz...
Ellerim titriyor.
Dört yanım zirvesiz dağlarla kaplı.
Ve ayaklarımsa isyan ediyor umutsuzluğa.
Yeter artık, koşma diyor.
Kimsesizliğime söz geçer mi sence?
Koşmaya devam ediyorum.
Zar zor aldığım nefesle birlikte...
Sonra birden durmak istiyorum.
Arkamı dönüp baktığımda...
Ayak izlerim gözyaşlarımın derinliğinde kaybolup gidivermiş.
Sonra dönüp kendime soruyorum.
Ben gerçek miyim?
Yoksa hayal mi?
Güneş görmemiş gölgesiz bir beden gerçekten olabilir mi acaba?
Ya da ritimsiz bir kalp atışı...
Evet! Evet!
Hiçbirşey...
Sessiz, karanlık, eksik bir nefesten ibaret.
Herşeyden öte bir kimse.
Hiçkimseyim ben...!
