"Pre kabadong kabado ako." Sabi ko kay Brian habang nanginginig ang mga kamay ko.
"Luhh pre bakit?" tanong niya sa akin
"Kasi pre gusto ko pa palasi Kara, eh hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya. Kaya yun kabadongkabado ako. Ano ba dapat kong gawin pre??" kwento ko sa kanya
"Sabi na nga ba gusto mo pa siya eh, halata sa mga kilos mo." Sabi niya
"Oo nga, gusto ko pa pala siya. Pero pre, paano ko ba sasabihin sa kanya ng hindi mahalata na kinakabahan ako or ano." Sagot ko sa kanya
"Ganito lang yan pre. Maging confident ka lang. Wag kang magpapadala sa kaba mo or ano. Kasi nagpadala ka sa kaba, baka kung ano ano pa masabi mo sa kanya." Payo ni Brian.
"So wag kong pansinin tong kabang nararamdaman ko, ganon?" tanong ko sa kanya
"Oo, parang ganoon na nga." Sagot niya
"Ahh sige sige pre, maraming salamat." Pasasalamat ko kay Brian
"Walang anuman pre. Kahit ano basta para sa tropa ko." Sabi niya
Nakinig nalang ako sa guro naming pero tila di ko maalis sa isip ko si Kara. Lagi siyang nasa isip ko at lagi narin akong nakatulala buong period ng klase. Wala ring pumapasok sa isip ko na tinuro ng aming guro, kasi siya lang ang nasa isip ko at wala ng iba. Di ko rin maintindihan sa mga sinasabi ng kaklase ko sa akin kasi naiimagine ko na si Kara ang kausap ko sa harap ko.
Pumunta ako sa CR paramagpraktis ng sasabihin ko kay Kara mamaya. Hindi ko alam kung paano kosasabihin sa kanya ang nararamdamn ko para sa kanya. Ilang beses kongpinaulit-ulit yung sasabihin ko sa kanya. Hanggang sa naayos ko na kung ano ang sasabihin ko sa kanya.
BINABASA MO ANG
Ikaw parin pala
Short StoryDalawang matalik na magkaibigan. Isang babae at isang lalaki. Magkakilala simula bata pa lang sila. Childhood sweet hearts nga daw. Magkakatuluyan ba sila sa huli? O hanggang doon na lang sila?
