Prologue

317 53 27
                                    

Just one at a time
So it doesn't hurt to much
So she doesn't notice.
Her life slowly spills out

Thin gray ghosts
And beautiful red roses.
They fall to the ground
In the dusty dirt

Δεν ήξερε για εκείνον.

Ηθελε να ξέρει; 

Γαμωτο. Ναι. Ηθελε.

Και όταν έμαθε δεν τρόμαξε. Δεν τον άφησε. Δεν απομακρύνθηκε.

“Δεν θα τα παράτησω ” του είπε πλησιάζοντας τον ενω τα γαλάζια ματια της κοιτούσαν έντονα τα δικά παγωμένα.

Εκεινος χωρίς να χασει χρόνο όρμησε στα χείλη της φιλώντας τα με πάθος. Ηθελε να την φιλήσει απο την στιγμή που την είδε μπροστά του.

Ηθελε να την αγαπήσει.

Εκοψε το φιλί γρήγορα μετα απο λίγο, κατεβάζοντας το κεφάλι του θλιμμένα.

Εκείνη έφερε τα μικρά της χέρια μπροστά του και  ακούμπησε τα κρύα μαγουλα του κανοντας τον να την κοιτάξει.

“Συγνωμη Violet.” της είπε.

Οτάν απομακρύνθηκε την κοίταξε με πεσμένο βλέμμα. Αν μπορούσε να κλάψει θα το έκανε. Αλλά δεν μπορούσε.

Κανένα πνεύμα δεν μπορεί.

“Συγνώμη ” ψέλλισε ξανά και το επόμενο λεπτο χάθηκε.





✴✴✴



Happy Birthday | jkWhere stories live. Discover now