Happy Birthday | jk

/two

VioletsPov

Η βροχη σκέπαζε απελπισμένα το αυτοκίνητο ενω η μικρή μου αδερφή συνέχιζε να τραγουδάει το πιο "αστειο" για αυτην τραγούδι που εμαθε προσφατα στο σχολείο.

Ομορφες καστανες μπούκλες, ροζουλι χείλη, λευκή επιδερμίδα, αγγελικό χαμόγελο. Ματια σκούρα ομως γεμάτα αγάπη. Πίνακας ζωγραφικής χωρις ατέλειες. Πίνακας ζωγραφικής με έντονα χρώματα. Ζωντανά. Τραβάει τα βλέμματα.

Ολα τα βλέμματα.

Ενας μικρός άγγελος.

Φως.

Ηχος.

Και μετα τίποτα.

Φως.

Ηχος.

Και μετα τίποτα.

Ξύπνησα μεσα στον ιδρώτα για ακόμα μια φορα έπειτα απο τον ζωντανό εφιάλτη μου.

Η βροχη στο παράθυρο σχημάτιζε  αλλοπρόσαλλα σχήματα και εγω κοιτάζοντας την προσπάθησα να ισορροπήσω τις κοφτές ανάσες μου.

Ζωντανός.

Δεν παραπονιέμαι ποτε για τους εφιάλτες που βλέπω. Μου αξιζουν. Οπως μου αξιζει και ολο αυτό. Απλα εύχομαι να μην γινόταν ετσι τα πράγματα. Απλα εύχομαι να γυρνούσα πισω τον χρονο. Να ηξερα.

Τωρα πλέον το μονο που κανω ειναι ενα ωραιότατο τίποτα.

Δηλαδή σχεδον.

Δεν θα το ελεγα δουλειά αυτο που ασχολούμαι. Ειναι κατι καθαρά αναγκαστικό. Αναγκαστικό γιατι αυτο θα με βοηθήσει να βγω απο το αναμορφωτήριο που μένω εδώ και 1 χρονο.

Η ζωη εδω είναι απλη και μίζερη. Κα θα ειναι παραμείνει απλη κ μίζερη. Αλλα μου αξιζει. Μου αξιζει γιατι ημουν απρόσεκτη. Ενα λαθος της στιγμής... Μια ζωη.

Σηκώθηκα και βάζοντας γρήγορα τα ρουχα μου αποφάσισα να προαπαθησω να κανω μια βολτα στον κήπο. Ανοιξα την πορτα και αφου προχώρησα προς το γραφείο της Μις Ελινορ χτύπησα την πόρτα δυο φορές.

«Συγνώμη για την ενόχληση... » ψέλλισα και εκανα να συνεχίσω ομως η φωνη της με σταμάτησε.

«Γιατι εισαι εξω απο τον κοιτώνα σου; »

Εκανα ένα βήμα μπροστα και εκλεισα σιγανά την πορτα πίσω μου. Τα ματια της ηταν κολλημένα στην χαρτούρα μπροστά της ενω το σωμα της έδειχνε πιο αδύναμο γυρμενο.

«Χρειάζομαι να κανω μια βόλτα στον κήπο. Ειναι αναγκη. Οι κρίσεις πανικού μου δεν ηρεμούν αν βρίσκομαι στους τέσσερις τοίχους. Συγνώμη και παλι»