1

Part 23 - %%%%

Steff's pov

Sobrang bilis ng mga pangyayari.  After 5 days ay nakauwi na din kami sa London. Siyempre back to work at siyempre balik na din talaga ang dating pag-uugali ni ma'am samantha na masungit,  laging magagalitin, walang pakialam , mataray at masama. Sorry for the word pero masama talaga ang budhi ni maam samantha.

*CCC*

Samantha:( loud voice) DO YOUR WORK! BE RESPONSIBLE!

DO IT FAST. YOUR ALL SLOW LIKE A TURTLE

takot na takot kaming lahat . Siyempre ayaw namin niyang mood niyang yan.

Wala kaming nagawa kundi bilisan na lang ang pagtatrabaho kahit na overtime at paspasan.

Sobrang hirap ng pinagawa niya sa amin ngayon. Sobra ang pagpapahirap. Alam naming malaki ang sinasahod namin pero sobra na.

Tinitiis na nga lang namin ang mga masasakit na salita na ibinabato niya bawat isa sa amin.

Siyempre sino ba naman kami para mag-reklamo? Isa lang kaming commoner.

Maganda siya pero sobrang kabaligtaran nito ang ugali niya kanikanina lang ay binuhusan niya ng kape ang isang employee na nagkamali sa pag-xerox at nanampal pa siya ng isa.

Hindi ba ang sama talaga??

---------- -------------------
(Next day)
*CCC*

Kate: hey guys tell maam samantha to join us to eat for lunch...

Kristy: yes.. Tell her. She' s alone there.

(Some didnt agree but they call maam samantha to join to eat)

Maam samantha is walking already.

All are quiet .only the spoon and fork are still on the noise.

She seat beside the other employee.

Steff : hala, naku naman . Ba't tinawag pa yan.nakakainis.nakakawalang gana kumain.

(Although medyo malayo naman siya sa akin pero nakakairita lang talaga)

Ayoko nga siya makita e.galit ako sa kanya.

Ngayon ay kumakain na kaming lahat pero wala ni isa man ang nagtangkang magsalita.

Takot na takot kami kay maam samantha .

Siguro kung may itatanong lang si maam samantha ay tsaka lang kami sasagot.

Ayaw namin magkwentuhan lalo pa't sa harapan ng boss namin at baka marinig pa niya ang personal life namin.nakakahiya diba.

Tuloy tuloy pa rin kami sa pagkain.tinginan ng tinginan . Paano kasi ang awkward. Siguro naman ngayon ay nagsisisi na sila na inanyayahan pa nila si maam samantha para sa lunch na ito.

Hindi ko napansin na may dumi pala ako sa mukha.

Mike: steff, you have something in your face.

Wait, hang on , I will remove it.

Steff: no,  I can do it already.

Mike: no,  come here.

Then he remove some stuff in my face.

Everyone is looking at us when he touches my face.

Noooo.

Ma'am samantha is looking also.  A glimpse of her.

I dont know what happened but she walked out and seems angry even if she didn't finish her food.

Steph: oh what happened?

Kate: I don't know.

Kristy: she's angry.

Mike : as always.

-----------   ---------------
Steff: tapos na kami kumain pero iniisip ko pa din talaga ang dahilan kung bakit nag walked out si ma'am samantha. Wala naman kaming nagawa.  Antahimik nga lang namin na kumakain e.

Samantha: mike!!!!  Please do this.  Finish everything.

Steff: nakita namin na sobrang dami ng pinapagawa ni ma'am samantha Kay mike. Binawadan nya yung sa amin pero napunta naman lahat Kay mike.

Siyempre hindi na nakatanggi si mike,  wala siyang naggawa kundi tanggapin na lang Ito.

Kami naman ay walang nagawa para matulungan ang Tao. Anong trip into ni ma'am samantha?  Bakit niya pinapahirapan si mike.

Mabuti yung Tao tapos ginaganyan niya. Mabuti si mike. Sa katunayan nga ay Alam Kong may gusto siya sa akin pero sinabi ko na ng mas maaga na hindi pwede ngunit naintindihan naman niya Ito. Tsaka isa pa mabait talaga siya. Lalo na sa mga magulang niya. Tumutulong siya sa mga Ito,  sa katunayan nga ay sila daw talaga ang inspirasyon niya kung bakit siya nagpapatuloy.

-----------------     ----------------

( 11:45 pm)

Mike: it's already 11:45 but I'm not finish.  I can't finish this anymore. I'm tired. I need to rest now.  Ma'am samantha is in her office staring badly at me. I don't know what to do now.

Naku.  Siguro hirap na hirap na si mike dun. Pinauwi na kami lahat except sa kanya. Ma'am samantha?  Bakit mo ba ginagawa to?  Trip mo lang ba? 
Naawa na ko sa Tao pati na rin yung ibang kasamahan namin ay hindi Ninais yan.

Samantha recognized that mike is in pain and sick but he's continuing his task.  So she go beside him.

Samantha: mike,  next time make sure that you will watch your moves.  You can go now.

Mike: okay ma'am. Thank you. (What moves is she talking about? Why is the atmosphere is very weird and only me is working alone by this hour?  )

It's kind of weird but thank you lord because I can go home now.

-----   ----------------

(Next day)

Samantha: today prepare yourself because you need to work quickly,  because we need many people today.  Okay?

All:yes ma'am.

Steff: hay nako. Ayan nanaman siya. Naku,  niyaya ako break time na!  Niyayaya ako ni mike na mag coffee at mag doughnut pero hindi dito sa CCC , sa labas .
Hawak niya ngayon ang kamay ko pero mula dito nakikita ko nanaman na nakatingin sa amin si ma'am samantha kaya tinanggal ko yung kamay niya.  Pumayag na ako na lumabas.

Samantha: no one will go outside the company. We need to have a fast break.

Steff: nananadya nanaman ba siya?  Hindi na nakakatuwa. Nako talaga.

Pero bakit ang sama ng tingin niya sa amin kanina ni mike. Lalo na nung hinawakan niya ang kamay ko?

Nakakapagtaka lang kasi e.

Samantha: steff,  come here.  I need to explain about our company 's foreign investors. Let's go to the near coffee shop.

Steff: what me????  Bakit?  Sa dinami dami.  Bakit ako pa. Tsaka ngayon naman..  Haysssss...  Naka destiny talaga akong pumunta sa coffee shop.

Okay ma'am.

Takteng yan. Kinakabahan nanaman ako. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Bakit kasi kami lang dalawa. Tsaka ang serious nanaman tsaka ang awkward..

Tsaka wala akong maiintindihan sa mga sasabihin niya. Kasi mabilis siya mag-explain at baka hindi ko pa ma gets.

Lead me lordddddd
Kayo na pong bahala

Sana huwag akong mapagalitan ni ma'am samantha.